Jacob Bernays

Jacob Bernays
Data i miejsce urodzenia	11 września 1824 ; Hamburg
Data i miejsce śmierci	26 maja 1881 ; Bonn
Zawód, zajęcie	filolog klasyczny, bibliotekarz

Jacob Bernays (ur. 11 września 1824 w Hamburgu, zm. 1881 w Bonn^[1]) – niemiecki filolog klasyczny, bibliotekarz.

Urodził się w rodzinie rabina Isaaca Bernaysa, jego bratem był historyk literatury Michael^[2]. W rodzinnym mieście uczył się m.in. w Johanneum, kończąc je w 1844 i w kwietniu tego roku wstąpił na Uniwersytet w Bonn, gdzie szczególny wpływ na jego rozwój naukowy miał tamtejszy wykładowca, filolog klasyczny Friedrich Ritschl. Studia ukończył doktoratem w 1848 i jeszcze tego samego roku habilitował się i został Privatdozentem w Bonn. W 1854 objął posadę wykładowcy filologii klasycznej we wrocławskim Żydowskim Seminarium Teologicznym, jednocześnie wykładając na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1865 został członkiem korespondentem Pruskiej Akademii Nauk, a w 1866 powrócił do Bonn na stanowisko profesora nadzwyczajnego kierującego uczelnianą biblioteką i pozostał na nim do śmierci^[1].

Wybrane publikacje Bernaysa[edytuj | edytuj kod]

Die Lebensbeschreibung des J.J. Scaliger (1855)
Über das Phokylideische Gedicht (1856)
Grundzüge der verlorenen Abhandlung des Aristoteles über Wirkung der Tragödie. Breslau, Eduard Trewendt, 1857.
Die Chronik des Sulpicius Severus (1861)
Die Dialoge des Arystoteles im Verhältniss zu seinen übrigen Werken (1863)
Theophrastos' Schrift über Frömmigkeit (1866)
Die Heraklitischen Briefe (1869)
Aristoteles' Politik. Erste, zweites und drittes Buch. Mit erklärenden Zusätzen ins Deutsche übertragen (1872), Online
Lucian und die Cyniker (1879)
Zwei Abhandlungen über die Aristotelische Theorie des Dramas (1880).
Phokion und seine neueren Beurtheiler (1881)

Hermann Usener: Bernays, Jacob. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 46. Lipsk: Duncker & Humblot, 1902, s. 393–404. (niem.).