Jakow Wiernikow

Jakow Wiernikow
Яков Верников
	16+1 zwycięstw
	generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	31 października 1920 ; Spas-Diemieńsk
Data i miejsce śmierci	30 września 1993 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1938–1975
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Jednostki	147 gwardyjski pułk lotnictwa myśliwskiego
Stanowiska	zastępca dowódcy eskadry, dowódca eskadry, nawigator pułku
Główne wojny i bitwy	wojna niemiecko-radziecka
	Odznaczenia
	;

Jakow Iljicz Wiernikow (ros. Яков Ильич Верников, ur. 31 października 1920 w Spas-Diemieńsku, zm. 30 września 1993 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy i pilot doświadczalny, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w żydowskiej rodzinie. Od 1921 mieszkał w Smoleńsku, skończył 10 klas szkoły, zajmował się modelarstwem samolotowym i sportem szybowcowym w aeroklubie w Smoleńsku, w 1938 ukończył smoleński aeroklub i został w nim instruktorem. Od października 1938 służył w Armii Czerwonej, w maju 1940 ukończył wojskową lotniczą szkołę pilotów w Odessie i został skierowany do służby w lotnictwie myśliwskim na Białorusi. Od lipca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami w składzie 234 pułku lotnictwa myśliwskiego na Zachodnim Froncie Obrony Przeciwlotniczej Kraju. Był pilotem, zastępcą dowódcy eskadry i dowódcą eskadry, a od kwietnia 1944 nawigatorem 147 gwardyjskiego pułku lotnictwa myśliwskiego na Froncie Nadbałtyckim w stopniu kapitana. W momencie zakończenia działań wojennych w Europie był pomocnikiem dowódcy pułku. Podczas wojny wykonał 424 loty bojowe i stoczył 68 walk powietrznych, w którym strącił osobiście 16 samolotów wroga i jeden w parze. W lutym 1946 został pilotem doświadczalnym Instytutu Lotniczo-Badawczego, w 1956 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, od lipca 1966 do 1975 był starszym pilotem doświadczalnym Specjalnego Biura Konstrukcyjnego (OKB) Iljuszyna. Przetestował m.in. pasażerski Ił-62M. Poza tym przeprowadzał próby samolotów Ił-18, Ił-38, Ił-62 i Ił-76. W 1975 ustanowił cztery światowe rekordy zdolności przewozowych Ił-76. W grudniu 1975 został zwolniony do rezerwy w stopniu generała majora. Opanował ok. 140 typów samolotów i szybowców. Od czerwca 1976 pracował w OKB Jakowlewa jako zastępca szefa i później szef kompleksu lotniczo-doświadczalnego, a od sierpnia 1985 kierowniczy inżynier testów lotniczych. W czerwcu 1988 odszedł na emeryturę. Od 1960 posiadał tytuł zasłużonego pilota doświadczalnego ZSRR, a od 1975 zasłużonego mistrza sportu ZSRR. Mieszkał w mieście Żukowskij, a pod koniec życia w Moskwie. Został pochowany w Żukowskim. W Spas-Diemieńsku postawiono poświęcony mu obelisk.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (18 listopada 1944)
Order Lenina (dwukrotnie)
Order Rewolucji Październikowej
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Order Czerwonego Sztandaru Pracy
Order Czerwonej Gwiazdy

I 13 medali.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Biogram na stronie Герои страны (ros.) [dostęp 2019-11-30]