Przejdź do zawartości

Jan Goliński (1894–1967)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Goliński
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1894
Warszawa

Data śmierci

20 maja 1967

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

rzeźba

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób rodzinny Jana i Zofii Golińskich na cmentarzu Powązkowskim

Jan Goliński (ur. 8 lipca 1894 w Warszawie, zm. 20 maja 1967)[1] – polski rzeźbiarz, plastyk i architekt.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 lipca 1894 w Warszawie[2], w rodzinie Stanisława (1868–1931) i Zofii z Poznańskich primo voto Daszyńskiej (1860–1934). Był wychowankiem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich[1]. Awansował na chorążego (9 października 1914) i podporucznika artylerii (1 listopada 1916)[3]. 2 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich i mianowany porucznikiem w artylerii[4]. 17 września 1919 został przeniesiony z Komendy Placu Nowy Targ do Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów” na stanowisko kierownika Ekspozytury Oddziału I[5]. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego[6]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 96. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii[7][8]. W 1922 posiadał przydział w rezerwie do 1 Pułku Artylerii Polowej Legionów w Wilnie[9], w 1923 do Dywizjonu Artylerii Zenitowej w Warszawie[10], a od 1924 do 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie[11][12].

Był członkiem grupy "Fresk", która propagowała użycie polichromii w dekoracji nowych kościołów oraz gmachów publicznych[13]. Wziął udział w wystawie zbiorowej tej grupy w 1932 i zaprezentował na niej projekt malowidła zatytułowany "Zabawa".

W roku 1935 ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i pracował na tej uczelni w latach 1933-1939[14].

W 1927 brał udział w spotkaniu założycielskim Stowarzyszenia Architektów Polskich w mieszkaniu Bohdana Pniewskiego. W 1928 zaprojektował Pawilon Hut Szklanych na Państwową Wystawę Krajową w Poznaniu, zorganizowaną w 1929. W trakcie tej wystawy zaprezentował także swoje projekty wnętrz dostosowanych do osoby w niej zamieszkującej. Był także autorem pomnika Zjednoczenia Ziem Polskich w Gdyni z 1931 - projekt ten był rzeźbą w formie latarni morskiej zwieńczonej figurą Matki Boskiej[15] (pomnika ostatecznie nie zrealizowano). Projekt zajął drugie miejsce, a rzeźbę w zmienionej formie wykorzystano do wykonania figury Matki Boskiej z Dzieciątkiem na warszawskim Boernerowie, ufundowanej w 1933 przez Ministerstwo Poczt i Telegrafów[16].

W jego dorobku przeważają realizacje rzeźbiarskie: rzeźba jelenia św. Huberta wieńcząca wieżę pawilonu łowiectwa na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu oraz płaskorzeźby nad wejściem do hali przemysłu ciężkiego również z tej ekspozycji. W Warszawie zrealizowano płaskorzeźby jego autorstwa zdobiące gmach Banku Rolnego przy ul. Nowogrodzkiej (budynek proj. Mariana Lalewicza z 1928), grobowiec rodziny Rettingerów i Łęckich na cmentarzu Powązkowskim z 1931, płaskorzeźbę syrenki na wschodniej fasadzie Zakładu Filtrów Pospiesznych na terenie Stacji Filtrów (róg ulic Krzywickiego i Filtrowej – alegorie pragnienia i czystości oraz Syrenka) oraz orła na budynku urzędu telekomunikacji przy ul. Nowogrodzkiej 45. Brał także udział w konkursie na pomnik Juliusza Słowackiego we Lwowie (1925), w którym zajął trzecie miejsce[15].

Jego projekty wnętrz zostały pokazane także na wystawie w Instytucie Propagandy Sztuki w 1936 na wystawie "Sztuka Wnętrza i Hafciarstwa" zorganizowanej z okazji 10. rocznicy założenia Spółdzielni "Ład". Był on także członkiem zarządu Instytutu Propagandy Sztuki[15].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niemieckiej niewoli[17]. Przebywał kolejno w Oflagu IX B Weilburg, Oflagu XI A Osterode i Oflagu II C Woldenberg (od 31 lipca 1940)[17].

Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, kwatera 196, rząd 5, numer grobowca 11[18].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Realizacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Alegoria pragnienia na fasadzie Zakładu Filtrów Pospiesznych
    Alegoria pragnienia na fasadzie Zakładu Filtrów Pospiesznych
  • Alegoria czystości
    Alegoria czystości
  • Syrenka
    Syrenka
  • Figura Matki Bożej
    Figura Matki Bożej

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Jan Goliński (nekrolog). „Życie Warszawy”. Nr 124 (1967-05-26). Czytelnik. 
  2. ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 38.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 10 z 11 grudnia 1918, poz. 217.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 92 z 14 października 1919, s. 2267.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920, s. 865.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 838.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 764.
  9. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 79.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 811.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 734.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 655.
  13. ↑ Polskie życie artystyczne 1918-1939. Wrocław-Warszawa-Kraków: Ossolineum, 1974, s. 593.
  14. ↑ Irena Huml: Polska sztuka stosowana XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Artystyczne i Filmowe, 1978, s. 121.
  15. ↑ a b c Architektura znaczeń. Studia ofiarowane prof. Zbigniewowi Bani w 65. rocznicę urodzin i w 40-lecie pracy dydaktycznej. Warszawa: Instytut Historii Sztuki UKSW, 2011, s. 208-213.
  16. ↑ Paweł Giergoń: Warszawa - figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem. sztuka.net. [dostęp 2013-09-21].
  17. ↑ a b Straty ↓.
  18. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF GOLIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-05].
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Goliński_(1894–1967)&oldid=73661506”