Jan Maria Jakób
 Jan Maria Jakób podczas pracy | |
| Data i miejsce urodzenia |
9 czerwca 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 marca 1987 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| |
Jan Maria Jakób (ur. 9 czerwca 1908 w Rydzynie, zm. 1 marca 1987 w Poznaniu) – polski artysta plastyk, rzeźbiarz, medalier.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 9 czerwca 1908 w Rydzynie, w rodzinie Michała i Antoniny Jakóbów[1]. Studiował w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu (1925–1928), uzyskał absolutorium na wydziale rzeźby i brązownictwa. Następnie w latach 1929–1933 studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziale rzeźby pod kierunkiem prof. Tadeusza Breyera oraz Franciszka Strynkiewicza. Liczne przedwojenne pomniki i rzeźby Jana Marii Jakóba zostały zniszczone przez wojska hitlerowskie w 1939 roku między innymi pomnik ks. Augustyna Kordeckiego w Iwanowicach k. Kalisza.
Jan Maria Jakób był uczestnikiem jednej z pierwszych wystaw w powojennym Poznaniu, która odbyła się 3 czerwca 1945 w salach Muzeum Wielkopolskiego. Wystawa zgromadziła dzieła rzeźbiarzy, którzy wrócili lub osiedlili się w Poznaniu po wojennej tułaczce i zaczęli tworzyć. Był artystą wnoszącym ogromny wkład w odbudowę obiektów sztuki rzeźbiarskiej oraz Starego Rynku między innymi domków budniczych. Współpracował z Zofią Trzcińską-Kamińską przy zrekonstruowaniu jej przedwojennego pomnika Tadeusza Kościuszki przy ul. Grunwaldzkiej w Poznaniu w 1967. W 1971 roku odrestaurował fontannę Higiei. W jego dorobku znajduje się również wiele realizacji rzeźb sakralnych, między innymi w kościele św. Wojciecha. Do jego najbardziej rozpoznawalnych prac można zaliczyć grupę rzeźbiarską Saperzy z 1970, wykutą w piaskowcu szydłowieckim czerwonym. Rzeźba znajduje się w parku na Poznańskiej Cytadeli[2].
Jan Maria Jakób był artystą wszechstronnym, który w swym dorobku ma zarówno udane realizacje pomników, rzeźb monumentalnych, kameralnych, reliefów, tablic pamiątkowych, jak również plakiet, medali oraz projektów monet. Był artystą przywiązanym do tradycyjnych metod i technik rzeźbiarskich, przede wszystkim rzeźby w kamieniu oraz drewnie. Pracownia artysty mieściła się przy ul. Fabrycznej 13 A na poznańskiej Wildzie, w której tworzył prawie do końca życia.
Od 12 sierpnia 1934 był mężem Anny Kowalskiej[1].
Zmarł w wieku 79 lat, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera IVL-8-1)[3][4].
Zrealizowane prace[edytuj | edytuj kod]
- Pomnik Powstańców Wielkopolskich w Nowym Tomyślu (1963)
- Pomnik ku pamięci rozstrzelanych harcerzy w Poznaniu (1965)
- Pomnik 7 Pułku Strzelców Konnych Poległych w czasie II wojny światowej na cmentarzu garnizonowym na cytadeli (1961)
- Saperzy na w parku na Poznańskiej Cytadeli (1970)
- Pomnik ks. Wacława Blizińskiego w Liskowie (Projekt z Janem Żokiem) odsłonięty 20 czerwca 1971
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 115. [dostęp 2021-07-27].
- ↑ Ligia Wilkowa, Rzeźba ; Sztuki Plastyczne w Poznaniu 1945–1980, ISBN 83-210-0592-6.
- ↑ Plan Poznania - Cmentarze [online], www.poznan.pl [dostęp 2021-07-27].
- ↑ Andrzej Ciesiulski Jerzy Stefański, Płockie tradycje numizmatyczne, 1990, ISBN 83-85057-04-8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- „Salon 70” z okazji 25-lecia Poznańskiego okręgu ZPAP, Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne RSW „Prasa” Poznań ul. Świerczewskiego 3 PZGMK-1784/71-Z-13/4385.
- Broszura Poznańscy Laureaci Nagród i konkursów ogólnopolskich – Galeria CBWA Arsenał marzec-kwiecień 1980.