Jan Ursyn Zamarajew

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Ursyn Zamarajew
Ilustracja

Jan Zamarajew (ps. Ursyn, również Jan Ursyn i Jan Ursyn Zamarajew ur. 1865[1] lub 1867[2][3] w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 1 maja 1924 w Warszawie) – literat, dziennikarz, działacz kulturalny, organizator ruchu teatralnego.

Kariera dziennikarska[edytuj | edytuj kod]

Początkowo współpracował w z pismami „Kurier Warszawski”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Kurier Codzienny” i „Wędrowiec”[3][1]. w Warszawie. Od 1892 r. pracował w redakcji tygodnika „Kraj” początkowo w Petersburgu, a następnie w Kijowie. Od 1902 r. podróżował po krajach azjatyckich (Japonia, Mandżuria, Chiny) i pisał stamtąd korespondencje dla „Słowa” i „Czasu”[3]. W 1904 r. relacjonował przebieg wojny rosyjsko japońskiej w „Kraju” i „Gazecie Polskiej”[1]. Następnie (1905) przyjechał do Wilna i podjął pracę jako sekretarz redakcji „Kuriera Wileńskiego”. Od 1907 r. współpracował w „Gazetą Polską”. W latach 1909–1912 był redaktorem naczelnym „Kuriera Zagłębia” w Sosnowcu.

W latach 1922–1923 był naczelnym redaktorem „Dziennika Wołyńskiego” w Łucku[1]. Prowadził również własne czasopisma: „Mały Kurier Warszawski” (1912), „Kłosy Ukraińskie” (1913-1917) oraz „Gazetę Narodową” (1917)[1].

Twórczość literacka[edytuj | edytuj kod]

Debiutował nowelą pt. Ostatnie południe opublikowaną w „Kurierze Warszawskim” w 1885 r.[1] Był autorem wielu nowel i opowiadań, które zostały zebrane w zbiorach[4]:

  • Pyłki: szkice i obrazki (1889)
  • Na palecie: nowele, szkice, obrazki (1892)
  • Szesnaście obrazków (1897)
  • Wybór nowel. T. 1-2 (1900)

Utwory literackie podpisywał zwykle pseudonimem Ursyn.

Działalność kulturalna[edytuj | edytuj kod]

W 1894 r. był dyrektorem towarzystwa salonu sztuk pięknych w Kijowie[3].

W 1919 r. prowadził grupę teatralną pod nazwą Warszawski Teatr Dramatyczny działającą na terenie Wielkopolski. W sez. 1919/1920 prowadził stały teatr w Inowrocławiu. Prowadzony przez niego zespół wystawił kilkadziesiąt przedstawień, m.in. Balladynę, Wesele, Noc listopadową, Dziady i Śluby panieńskie[2][5].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Był synem rosyjskiego urzędnika Aleksandra Zamarajewa[1][2] oraz Polki Joanny z domu Jaksa-Dębickiej, córki byłego nauczyciela historii w Gimnazjum Męskim w Piotrkowie, który wywarł wpływ na wychowanie wnuka w duchu polskiego patriotyzmu[1]. Żonaty z artystką teatralną Marią Boguszewską[6][7]. Ich synem był kpt. Jan Ursyn Zamarajew (1891-1940)[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Stanisław Garztecki, Zamarajew Jan (1865–1924) ps. U r s y n, J. U r s y n, J a n U r s y n, k r y p t. J. U., „Zeszyty Prasoznawcze”, R. X (2 (40)), 1969, s. 74–75.
  2. ↑ a b c Zamarajew Jan Ursyn, [w:] Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965, Warszawa: PWN, 1973, s. 831.
  3. ↑ a b c d Zamarajew Jan Ursyn, [w:] Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich, kolonjalnych i morskich. Podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badaczze, eksploratorzy, emigranci-pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Instytut Wydawniczy Ligi Morskiej i Kolonjalnej, 1933, s. 618.
  4. ↑ Zamarajew, [w:] Encyklopedia Gutenberga online [online] [dostęp 2022-09-22].
  5. ↑ Jan Ursyn Zamarajew, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [online] [dostęp 2022-09-29].
  6. ↑ Boguszewska Maria, [w:] Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965, Warszawa: PWN, 1973, s. 1973.
  7. ↑ Maria Boguszewska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [online] [dostęp 2022-09-22].
  8. ↑ Zob. Jan Ursyn Zamarajew, [w:] Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [online] [dostęp 2022-09-29].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Utwory Jana Ursyna Zamarajewa w bibliotekach cyfrowych[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Ursyn_Zamarajew&oldid=71801853”