Jan Zaborowski (sędzia)

Jan Zaborowski

Data i miejsce urodzenia	22 marca 1915 Nowogródek
Data śmierci	28 listopada 2004
Miejsce spoczynku	cmentarz Bródnowski
Zawód, zajęcie	wojskowy, prawnik
Edukacja	Uniwersytet Stefana Batorego
Odznaczenia

Grób Jana Zaborowskiego na Cmentarzu Bródnowskim.

Jan Zaborowski (ur. 22 marca 1915 w Nowogródku, zm. 28 listopada 2004) – polski prawnik i wojskowy pochodzenia żydowskiego, autor wyroków śmierci na żołnierzy polskiego podziemia niepodległościowego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej. Jego ojcem był Józef Izraelit. W 1936 ukończył studia na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Aplikował w nowogródzkim sądzie. Po kampanii wrześniowej (do 8 maja 1940) był więziony w niemieckich obozach jenieckich. Od 1941 do 1943 przebywał w Warszawie, gdzie służył w żydowskiej policji (Jüdischer Ordnungsdienst) tamtejszego getta. Według własnych wspomnień brał udział w powstaniu warszawskim.

Od 1 lutego 1945 służył w ludowym Wojsku Polskim, a po miesiącu służby powierzono mu obowiązki sędziego w wojskowym sądzie rejonowym w Poznaniu. 5 lipca 1946 mianowano go szefem tego sądu. W opinii służbowej napisano m.in., że miał wyczucie praworządności demokratycznej oraz zrozumienie dla obecnych interesów państwa polskiego. Wśród wszystkich sędziów poznańskich sądów wojskowych wydał najwięcej wyroków śmierci. W wyniku jego orzeczeń stracono co najmniej 36 żołnierzy niezłomnych z terenu Wielkopolski, m.in. z organizacji Zielony Trójkąt, czy oddziału Rudolfa Majewskiego pseudonim Leśniak.

Od 1948 wykładał m.in. w Oficerskiej Szkole Prawniczej. W 1953 przeniesiono go do rezerwy. Został wpisany na listę warszawskich adwokatów. Był przewodniczącym Głównego Sądu Koleżeńskiego i Komisji Współpracy z Zagranicą ZG PZF.

Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Został pochowany na warszawskim cmentarzu Bródnowskim (kwatera 82A-3-29).