Janowo (sielsowiet Dokszyce)
54°53′28″N 27°51′41″E/54,891111 27,861389| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 54°53′28″N 27°51′41″E/54,891111 27,861389
| |
Janowo – dawny majątek. Tereny na których leżał znajdują się obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie dokszyckim, w sielsowiecie Dokszyce.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach zaborów w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].
W dwudziestoleciu międzywojennym folwark a następnie wieś leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie duniłowickim, od 1926 w powiecie dziśnieńskim, w gminie Tumiłowicze, a następnie w gminie Dokszyce[2].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 101 osób, 83 było wyznania rzymskokatolickiego a 18 prawosławnego. Jednocześnie 75 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 24 białoruską a 2 inną. Były tu 4 budynki mieszkalne[3]. W 1931 w 4 domach zamieszkiwały 23 osoby[4].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Dokszycach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Dokszycach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dokszycach[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Barbarowo, wieś, powiat borysowski, gmina Tumiłowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 84.
- ↑ Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 36.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 15.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 592.