54°53′N 27°46′E/54,883333 27,766667Dokszyce
| |||||
 Ulica w centrum miasta | |||||
| |||||
| Państwo |  Białoruś
| ||||
| Obwód |  witebski
| ||||
| Wysokość | 206 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
6 600[1] | ||||
| Nr kierunkowy | +375 2157 | ||||
| Kod pocztowy | 211720 | ||||
Położenie na mapie Białorusi   Dokszyce | |||||
| 54°53′N 27°46′E/54,883333 27,766667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Portal  Białoruś
| |||||
Dokszyce[2] (biał. Докшыцы, ros. Докшицы) – miasto na Białorusi, w obwodzie witebskim, siedziba rejonu dokszyckiego. Miasto leży nad rzeką Berezyną. Ok. 6,6 tys. mieszkańców (2010).
Prywatne miasto duchowne położone było w końcu XVIII wieku w powiecie oszmiańskim województwa wileńskiego[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Pierwsze wzmianki o wsi Dokszyce pochodzą z 1407 roku. Od 1560 roku część wsi, następnie z czasem - całość, wchodzi w skład majątku Kiszków. W 1608 roku wybudowali oni we wsi kościół, a w 1621 roku wystarali się o prawa miejskie.
W 1708 roku miasteczko zostało spalone przez Szwedów. W 1793 roku znalazły się w zaborze rosyjskim.
W 1909 roku, w czasie wyborów samorządowych, do rady miejskiej zostało wybranych 6 Rosjan, 3 Polaków, 1 Żyd i 1 przedstawiciel innej narodowości[4].
Od 1921 roku należały do Polski, miasto było ośrodkiem gminy Dokszyce. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 r. Dokszyce należały już do Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
Obecnie (2004) miasto liczy około 7 tysięcy mieszkańców. Najważniejszym zabytkiem jest cerkiew Opieki Matki Bożej z 1900 roku. Znajdują się tu także: cmentarze katolicki i tatarski, meczet, stare młyny i zabudowania dworskie.
Na cmentarzu katolickim znajduje się cmentarz wojenny gdzie pochowano 176 polskich żołnierzy poległych w wojnie polsko-bolszewickiej. Cmentarz został odnowiony w latach 2017-2018 z funduszy MKiDN[5]. W uroczystości jego poświęcenia wzięła udział wiceminister Renata Szczęch[6][7].
Herb[edytuj | edytuj kod]
Herb Dokszyc został ustanowiony 20 stycznia 2006 roku rozporządzeniem prezydenta Białorusi[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года (ros.)
- ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 82.
- ↑ W walce o prymat w kraju. Samorząd lokalny. W: Między nadzieją…. s. 169.
- ↑ FpPnW, Prace konserwatorskie na pięciu polskich cmentarzach wojennych na Białorusi – Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" [dostęp 2020-04-29] (pol.).
- ↑ [OSR] Cmentarze i pomniki walk o utrwalenie granic (1918-21r.) : Dokszyce (Докшыцы), www.rowery.olsztyn.pl [dostęp 2020-04-29].
- ↑ Dokszyce – cmentarz wojenny z 1920 r., NIEZALEZNA.PL, 9 grudnia 2018 [dostęp 2020-04-29].
- ↑ Alaksandr Łukaszenka: УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ - 20 января 2006 г. № 36 (ros.). Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-01-20. [dostęp 2010-04-05].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dariusz Tarasiuk: Między nadzieją a niepokojem. Działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków na wschodniej Białorusi w latach 1905–1918. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 211. ISBN 978-83-227-2629-7.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Radzima.org
- Dokszyce w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. II: Derenek – Gżack. Warszawa 1881.
- Dokszyce w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo. Warszawa 1900.
| ||||||||||||
| ||||||||||
| ||||||||||
| ||||
