Jaskinia Wiślańska
49°39′55″N 18°57′26″E/49,665194 18,957333| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
2275 m |
| Rozciągłość pozioma |
115 m |
| Głębokość |
37,5 m |
| Deniwelacja |
41 m |
| Wysokość otworów |
889, 890 m n.p.m. |
| Ekspozycja otworów |
ku NW, SE |
| Data odkrycia |
20 września 2003 |
| Odkrywca |
Czesław Szura |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) K.Bs-04.65 |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 49°39′55″N 18°57′26″E/49,665194 18,957333
| |
Jaskinia Wiślańska – jaskinia w Paśmie Wiślańskim w Beskidzie Śląskim. Aktualnie (2017 r.) najdłuższa jaskinia Beskidów i całego fliszu karpackiego[1]. Łączna długość jej korytarzy wynosi 2275 m, a deniwelacja: 41 m (+3,5 m; -37,5 m)[1].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia znajduje się na wysokości 890 m n.p.m. w zachodnich zboczach góry Malinów, ponad zamknięciem doliny Malinki, na terenie gminy Brenna.
Geologia i morfologia[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia Wiślańska jest jaskinią typu szczelinowego, powstałą na skutek potężnych ruchów masowych (zawaliskowych). Składa się z wielkiego labiryntu większych sal, mniejszych salek, galerii, korytarzy i szczelin, rozwiniętych w kilku kondygnacjach i pogrupowanych w kilkusetmetrowe ciągi. W jaskini znaleziono nietypowe jak na warunki fliszowe nacieki – kalcytowe stalaktyty, draperie, grzybki oraz skupiska niewielkich kryształów gipsu[2].
Flora i fauna[edytuj | edytuj kod]
Brak danych na temat flory jaskini. W miesiącach zimowych jaskinia jest miejscem hibernacji nietoperzy. Populacja hibernujących tu nietoperzy wynosi kilkadziesiąt osobników (najwięcej 32[2]) z 6 gatunków. Trzy spośród notowanych w jaskini gatunków nietoperzy (podkowiec mały, nocek orzęsiony i nocek duży) ujęte są w załączniku II dyrektywy siedliskowej Unii Europejskiej, a ich obecność stanowi podstawę do wyznaczania obszarów Natura 2000.
Historia eksploracji[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię odkrył 20 września 2003 roku Czesław Szura. Na niewielki, zawalony gruzem otwór natrafiono podczas penetrowania niewielkiego osuwiska. Początkowo jaskinia liczyła tylko ok. 30 metrów, rozwijając się ponad otwór (+3,5m). Podczas prac pomiarowych udrożniono jedną ze szczelin, otwierając drogę w głąb systemu, w którym wkrótce uzyskano długość korytarzy ponad 200 m oraz -25 m deniwelacji. Kluczowym okazało się przebycie zacisku (tzw. „Szuflada”), prowadzącego do najgłębszych partii jaskini. Eksploracja tych partii pozwoliła osiągnąć głębokość -37,5 m (tzw. „Nowe Dno”). Ostatnie większe odkrycia pochodzą z zimy 2008/2009 r. Według stanu na kwiecień 2009 r. długość korytarzy wynosiła 1500 m[2].
Ochrona jaskini[edytuj | edytuj kod]
Wejście do jaskini blokuje stalowa klapa. Jaskinia jest aktualnie zamknięta dla osób niezrzeszonych w klubach jaskiniowych. Wejścia będą organizowane podczas corocznych dni otwartych. W jaskini obowiązuje całkowity zakaz używania oświetlenia karbidowego. Zwiedzanie może odbywać się tylko w obecności jednego z opiekunów jaskini, jednak w najbliższym czasie nie planuje się udostępnienia jaskini do celów sportowo-turystycznych.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Baza Obiektów Jaskiniowych Polskich Karpat Fliszowych. Speleoklub Bielsko-Biała. [dostęp 2017-08-24].
- ↑ a b c Czesław Szura: Eksploracja oraz dokumentacja Jaskini Wiślańskiej, [w:] „Materiały 43. Sympozjum Speleologicznego. Zamość, 16–18.10.2009 r.”, Kraków 2009, ISBN 978-83-61191-24-7, s. 80.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dzika grupa z Malinki: Jaskinia Wiślańska. [dostęp 2009-10-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)].
- Jaskinia Wiślańska. [w:] Jaskinie Polski [on-line]. Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy.