Jerzy Batruch

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Batruch
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 września 1931
Zagórz

Data i miejsce śmierci

11 grudnia 2004
Zagórz

Małżeństwo

Tomasz, Emilia

Krewni i powinowaci

Wilhelm Hrabal (dziadek), Stanisław (brat)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi
Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”

Jerzy Tomasz Batruch (ur. 22 września 1931 w Zagórzu, zm. 11 grudnia 2004 tamże) – polski narciarz, trener i działacz sportowy, ratownik górski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 września 1931 w Zagórzu[1]. Był wnukiem Wilhelma Hrabala (narodowości czeskiej, właściciel dóbr ziemskich w Dobrej Szlacheckiej, krewny Bohumila Hrabala)[2]) oraz synem Tomasza (1906-1988, żołnierz Armii Krajowej, księgowy kolei wąskotorowej w Bieszczadach) i Emilii z domu Hrabal z Wolskich herbu Nałęcz (1903-1971)[2]. Miał brata Stanisława (1935-2015, malarz, profesor ASP)[2]. W rodzinnym mieście młodości działał jako harcerz[3]. Tuż po wojnie w zagórskim hufcu był zastępowym i drużynowym

Od dzieciństwa uprawiał narciarstwo[2], w okresie od 1948 do 1956 trenował i startował w zawodach kombinacji norweskiej, biegach narciarskich i skokach narciarskich[1]. Należał do czołowych zawodników na Rzeszowszczyźnie[4]. W styczniu 1954 zwyciężył w zawodach seniorów w biegach narciarskich podczas rozgrywanych w Zagórzu mistrzostw LZS województwa rzeszowskiego[5]. W tym samym roku zdobył srebrny medal w zawodach kombinacji norweskiej w ramach mistrzostw Polski Ludowych Zespołów Sportowych[4][2].

W 1951 zdał maturę[2]. Następnie pracował w Zrzeszeniu Ludowych Zespołów Sportowych[2]. W roli korespondenta sportowego pisał relacje dla dziennika „Nowiny Rzeszowskie”[6]. Jako jeden z działaczy oddziału PTTK w Sanoku w 1958 na Hali Gąsienicowej odbył kurs ratownictwa górskiego Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, po czym został przydzielony do Grupy Krynickiej GOPR[2], zaś 21 września 1961, podczas pierwszego zebrania organizacyjnego, został członkiem zarządu powstałej wówczas Grupy Bieszczadzkiej GOPR (jako ratownik w dniu 16 grudnia tego roku był autorem pierwszej udzielonej pomocy w ramach grupy[7]). Wcześniej wraz z sanoczanami Bronisława Witwickim i Kazimierzem Harną oraz Mironem Berezikiem z Leska był założycielem zalążka Bieszczadzkiej Grupy GOPR[2]. W grudniu 1962 został przewodniczącym komisji rewizyjnej GB GOPR[8][9][10]. Otrzymał legitymację ratownika górskiego nr 315 i tytuł członka honorowego GOPR[2].

Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie uzyskując dyplom nauczyciela (trener narciarstwa)[2]. Założył i prowadził w Zagórzu szkółkę narciarską[4]. W 1959 zdobył uprawnienia sędziego i trenera[1]. Od 1958 zasiadał w zarządzie VI Rzeszowskiego Okręgu Polskiego Związku Narciarskiego[1]. Jako sędzia reprezentujący ROPZN w 1960 przeszedł kurs unifikacyjny, organizowany w Zakopanem przez Zarząd Główny PZN[11]. Miał też uprawnienia sędziego lekkoatletyki[2]. W 1965 na AWF w Warszawie uzyskał uprawnienia trenera narciarstwa I i II klasy oraz instruktora piłki siatkowej[4][2]. Na przełomie 1964/1965 został nominowany przez Polski Związek Narciarski trenerem-koordynatorem w VI ROPZN[1][4]. Jako instruktor narciarstwa był jednym z autorów części wytycznych poświęconej narciarstwu biegowemu. Podjął aktywną działalność w Powiatowym Komitecie Kultury Fizycznej i Turystyki w Sanoku[4]. W latach 60. pracował w tym mieście jako trener Ludowych Zespołów Sportowych w charakterze instruktora Rady Powiatowej LZS[4]. Do 31 grudnia 1981 tj. do przejścia na emeryturę był kierownikiem wyszkolenia z ramienia Polskiej Federacji Sportu[2]. W 1981 otrzymał od Międzynarodowej Federacji Nauczania uprawnienia do prowadzenia szkoleń narciarskich[2]. Od 1981 do 1987 oraz od 1990 do 2004 (łącznie 12 lat[2]) pełnił funkcję prezesa Podkarpackiego Okręgowego Związku Narciarskiego (POZN) z siedzibą w Krośnie i w Ustrzykach Dolnych[1][12][13]. W kilku kadencjach był także członkiem PZN[1]. Uzyskał stopień sędziego międzynarodowego, był wykładowcą, delegatem technicznym oraz sędzią orzekającym w zakresie skoków narciarskich[1]. W 1987 uzyskał uprawnienia biegłego sądowego w zakresie narciarstwa i wypadków narciarskich[2]. Przez trzy kadencje pełnił mandat radnego Rady Miasta i Gminy Zagórz[2].

Grobowiec rodzinny Jerzego Batrucha

Zmarł 11 grudnia 2004 w Zagórzu[14][15]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Nowym Cmentarzu w Zagórzu. Był żonaty z Marią z domu Węgrzyn (1930-2000), miał dwie córki[2].

Jego pamięci poświęcony został, organizowany w zagórskim kompleksie Zakucie, „Memoriał Jerzego Batrucha”[16][17].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Przewodnik po historii narciarstwa w krośnieńskim 1944-1994 (1995)[2]
  • Rozwój narciarstwa w Bieszczadach i na Podkarpaciu (ok. 2003, współautor)[2]
  • Wypadki w Bieszczadach (w przygotowaniu 2003)[2]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Jerzy Tomasz Batruch. pozn.eu, 2017-02-14. [dostęp 2018-11-01].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Bańkowski 2003 ↓.
  3. ↑ Tadeusz Kuraś. Historia zagórskiego harcerstwa. Część 2. „Verbum”. Nr 10 (35), s. 8, 19 listopada 2006. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu. ISSN 1689-6920. 
  4. ↑ a b c d e f g Trener i działacz. „Nowiny Rzeszowskie-Stadion”. Nr 10, s. 2, 8 marca 1965. 
  5. ↑ Kronika sprzed 20 lat. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 16, s. 5, 17 stycznia 1974. 
  6. ↑ Jerzy Batruch. Wiadomości sportowe. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 244, s. 8, 13 października 1952. 
  7. ↑ Akcje GOPR. bieszczady.gopr.pl. [dostęp 2018-11-01].
  8. ↑ Bieszczadzka grupa GOPR powstała w Sanoku. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 228, s. 5, 26 września 1961. 
  9. ↑ A.B.. 50 lat na Połoninach. „Verbum”. Nr 1 (95), s. 14, 29 stycznia 2012. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu. ISSN 1689-6920. 
  10. ↑ Jan Jarosiński: Jak to się zaczęło w Bieszczadach.... bieszczady.gopr.pl. [dostęp 2018-11-01].
  11. ↑ Starsi panowie uczą się. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 310, s. 6, 30 grudnia 1960. 
  12. ↑ Władysław Jagiełło 60 lat Podkarpackiego Okręgowego Związku Narciarskiego w Krośnie 1944-2004, wyd. Krosno 2004, s. 105-106
  13. ↑ Gospodarze w roli głównej. nowiny24.pl, 2004-02-01. [dostęp 2018-11-01].
  14. ↑ Odeszli w Panu. „Verbum”. Nr 1 (14), s. 8, 30 stycznia 2005. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu. ISSN 1689-6920. 
  15. ↑ Niepełna lista zmarłych wspinaczy i ratowników górskich, obejmująca historię polskiego wspinania. kw.warszawa.pl. [dostęp 2018-11-01].
  16. ↑ V Otwarte Mistrzostwa Zagórza w Biegach Narciarskich – Memoriał Jerzego Batrucha; Zagórz – 18.02.2017. pozn.eu, 2017-02-14. [dostęp 2018-11-01].
  17. ↑ Memoriał Jerzego Batrucha – Zakucie 2018. sanok-ski-team.prv.pl, 2018-02-10. [dostęp 2018-11-01].
  18. ↑ M.P. z 2002 r. nr 50, poz. 722.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Batruch&oldid=72476080”