Joseph Anton Gabaleon Wackerbarth-Salmour

Joseph Anton Gabaleon Wackerbarth-Salmour

Data i miejsce urodzenia	1685 Turyn
Data i miejsce śmierci	2 czerwca 1761 Nymphenburg
Odznaczenia

Joseph Anton Gabaleon Wackerbarth-Salmour (ur. w 1685 Turynie, zm. 2 czerwca 1761 w Nymphenburgu, niedaleko Monachium) – saski minister-reformator w duchu oświecenia i dyplomata.

Życiorys

W roku 1704 przeszedł na służbę Księcia Sabaudii. W roku 1707 jego matka wyszła ponownie za mąż. Ojczym Josepha Antona, hrabia August Christoph von Wackerbarth był saskim posłem w Wiedniu i poparł start swego nowego syna w armii saskiej.

Bitwa pod Malplaquet (1709), w której został ranny (był kapitanem w wojsku ks. Eugeniusza) zakończyła jego karierę wojskową, przeszedł więc na służbę dworską.

Między 1713 a 1719 rokiem podróżował w nieoficjalnych misjach dyplomatycznych do Londynu, Monachium i Wiednia. W 1723 został oficjalnym posłem Saksonii w Monachium (do 1726). W 1727 przybył we własnych sprawach do Wiednia, gdzie został następnie posłem i był nim, aż jego przełożony - minister Jacob Heinrich von Flemming nagle zmarł w maju 1728 roku.

Od lipca 1730 do lata 1731 był posłem w Rzymie.

Jako wysłannik do Polski (1733/1734) czuwał nad elekcją Augusta III. W następnych latach był ministrem saskim. Po wojnie siedmioletniej (1756-1763) odbudowywał i reformował Saksonię po zniszczeniach wojennych.

W 1733 roku odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler sabaudzkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza oraz neapolitańskiego Orderu św. Januarego.

Bibliografia

• sławni Sasi (j.niem). saebi.isgv.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)].

Literatura

• L F. Bülau, Geheime Geschichten und Räthselhafte Menschen, Bd. 3, Leipzig 1851, S. 316-326;
• M. Paul, Graf W.-Salmour, Oberhofmeister des sächsischen Kurprinzen Friedrich Christian, Diss. Leipzig 1912;
• W. v. Boetticher, Geschichte des Oberlausitzischen Adels und seiner Güter 1635-1815, Bd. 2, Görlitz 1913, S. 684-686; H. Schlechte (Bearb.), Das geheime politische Tagebuch des Kurprinzen Friedrich Christian 1751-1757, Weimar 1992; W. Schmidt/D. Syndram (Hg.), Unter einer Krone, Leipzig 1997, S. 216 (P);
• J. Luh, Vom Pagen zum Premierminister, in: M. Kaiser/A. Pečar, Der zweite Mann im Staat, Berlin 2003, S. 121-135; *R. Pons, Die Dame ist romanesque und coquet ..., in: Mitteilungen des Instituts für Österreichische Geschichtsforschung 114/2006, S. 65-95.