Kamienica Dębickich w Mielcu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Dębickich w Mielcu
Symbol zabytku nr rej. A-987 z 4.08.1981[1]
Ilustracja
Kamienica Dębickich w Mielcu
Państwo

 Polska

Miejscowość

Mielec

Adres

ul. Mickiewicza 5, 39-300 Mielec

Kondygnacje

2

Rozpoczęcie budowy

1900

Ukończenie budowy

1901

Położenie na mapie Mielca
Mapa konturowa Mielca, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kamienica Dębickich w Mielcu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica Dębickich w Mielcu”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Dębickich w Mielcu”
Położenie na mapie powiatu mieleckiego
Mapa konturowa powiatu mieleckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Dębickich w Mielcu”
Ziemia50°17′11,1500″N 21°25′16,1900″E/50,286431 21,421164

Kamienica Dębickich w Mielcu – budynek znajdujący się przy ulicy Mickiewicza 5. Jest wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego pod numerem A-987 z 4.08.1981[1]. Kamienica zbudowana została w latach 1900-1901 dla kupca Antoniego Dębickiego na miejscu drewnianego, piętrowego domu zniszczonego przez pożar Mielca w 1900 r. Jednopiętrowa, murowana kamienica jest zbudowana na planie w kształcie litery L. Przykryta jest dwuspadowymi dachami z blachy. Boniowany parter oddzielony jest od pierwszego piętra profilowanym gzymsem. Elewacja piętra z cegły jest nieotynkowana. Płyciny pomiędzy okienkami strychu są ozdobione stiukami o motywach roślinnych. W ściętym narożniku kamienicy znajdują się drzwi wejściowe, a na piętrze balkon. Nad drzwiami balkonowymi widnieje napis z „Z POŻARU 1900” oraz wmurowana jest stopiona obręcz beczki z wtopionym w nią w wyniku pożaru szkłem z butelek. We wnęce na szczycie narożnika znajduje się popiersie Tadeusza Kościuszki, a pod nim biały orzeł w koronie. Parter kamienicy zajmuje Księgarnia Dębickich. W latach II wojny światowej w kamienicy były punkty kontaktowe Armii Krajowej i Szarych Szeregów, odbywało się tu tajne nauczanie, był prowadzony nasłuch radiowy, znaleźli tu także schronienie „cichociemni[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 30 września 2013 r. nid.pl. [dostęp 2013-12-06]. (pol.).
  2. Włodzimierz Gąsiewski: Leksykon Ziemi Mieleckiej : przewodnik historyczno-turystyczny. Mielec: Agencja Wydawnicza „Promocja”, 2006, s. 20.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Włodzimierz Gąsiewski: Leksykon Ziemi Mieleckiej, przewodnik historyczno-turystyczny. Mielec: Agencja Wydawnicza Promocja, 2006, s. 20. ISBN 83-87549-23-1.