Kamienica Millerowska w Warszawie
 nr rej. 227 z 1.07.1965
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1950 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52,24541°N 21,01346°E/52,245410 21,013460 | |
Kamienica Millerowska w Warszawie – klasycystyczny, trzypiętrowy oraz pięcioosiowy budynek z handlowym parterem znajdujący się na Krakowskim Przedmieściu 63.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W roku 1669 mieszczanin Chabaszowski wybudował pierwszą wersję kamienicy, czyli drewniany dom. W 1700 zmienił się właściciel, był nim Adam Miller, który na miejscu drewnianego domu wzniósł murowany budynek. Następnymi właścicielami budynku byli potomkowie Adama Millera. Kolejną renowację kamienica przeszła w latach 1767–1774. Wybudowana na fundamentach starego domu przez siodlarza Jakuba Millera, jest ostatnią wersją kamienicy. Kolejnym właścicielem, w roku 1790 był Kamil Miller. W latach 1822–1829 dobudowano oficynę. Na początku XX wieku J.S. Pawlik prowadził w kamienicy swój skład bławatniczo-bieliźniany. Było to pierwsze przemysłowe wykorzystanie budynku, do tego czasu pełnił funkcję mieszkalną. Również uproszczono fasadę kamienicy, usuwając większość zdobień[1].
Podczas Powstania Warszawskiego Kamienica Millerowska uległa zniszczeniu. Mury budynku upadły, ocalała jedynie piwnica. Zaraz po wojnie rozebrano ruiny kamienicy, a jej rekonstrukcją zajął się architekt Teodor Bursche. Odbudowę zaczęto na potrzeby Zakładu Osiedli Robotniczych w 1949, i trwała ona rok.
Mieszkała tu Joanna Guze, polska tłumaczka, krytyk i historyk sztuki, popularyzator malarstwa[2].
Kamienica została wpisana do rejestru zabytków 1 lipca 1965 pod pozycją 227.