Karłatka niska
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
|
||
015.jpg) |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | jednoliścienne | |
| Rząd | arekowce | |
| Rodzina | arekowate | |
| Rodzaj | karłatka | |
| Gatunek | karłatka niska | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Chamaerops humilis L. Sp. Pl. 2: 1187. 1753 |
||
Karłatka niska (Chamaerops humilis L.) – gatunek wiecznie zielonej rośliny z rodziny arekowatych (Arecaceae). Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju karłatka (Chamaerops).
Spis treści
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj]
Jest jedyną w Europie rodzimą palmą. Zasięg obejmuje zachodnią część obszaru śródziemnomorskiego, od południowych Włoch do południowej Hiszpanii oraz Afrykę, wzdłuż wybrzeża północnoafrykańskiego, od Tunezji do Maroka. Obecnie bywa uprawiana, w celach ozdobnych, na większym obszarze, między innymi na południu Chorwacji i Grecji.
Morfologia[edytuj]
021.jpg)
- Pokrój
- Roślina z bardzo krótką, ledwie rozwiniętą kłodziną albo z licznymi pniami, wtedy o wysokości ok. 2 m, w przypadku jednego pnia o wysokości od 4 do 5 m.
- Pień
- Zazwyczaj ledwie rozwinięty albo z licznymi pniami już przy ziemi rozgałęzionymi. Jeżeli występuje, jest pokryty resztkami obumarłych liści, które dzielą się na szare lub szarobrunatne włókna. Pień, jeżeli jest pojedynczy, może dochodzić do 4–5 m wysokości.
- Liście
- Skupione w szczytowym czubie, wachlarzowate. Blaszka liściowa półkolista lub kolista o średnicy 50–90 cm, od nasady podzielona. Ogonek liściowy o długości od 60–100 cm.
- Kwiaty
- Jednopłciowe, męskie i żeńskie, występujące na różnych osobnikach. Zebrane w bardzo liczne wiechowate kwiatostany, które znajdują się w pachwinach liści szczytowych.
- Owoce
- Czerwonożółte, kulisto-podłużne o grubości 3–4 cm, z wyglądu podobne do dojrzewającej oliwki. Niejadalne i bez wartości użytkowej.
Biologia i ekologia[edytuj]
Wiecznie zielona roślina rosnąca w pobliżu wybrzeży na glebach piaszczystych, kamienistych i raczej suchych. Jest dość łatwa w uprawie doniczkowej, daje się rozmnażać wegetatywnie.
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-02-15].
Bibliografia[edytuj]
- Bruno T. Kremer: Drzewa. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 272-273. ISBN 83-7129-141-8.
