Karabin maszynowy Te-4
| Państwo | |
|---|---|
| Projektant |
Rikugun Kokugijutsu Kenkyujo |
| Rodzaj |
lotniczy karabin maszynowy |
| Obsługa |
1 |
| Historia | |
| Prototypy |
1936(?) |
| Produkcja |
1941–1945 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,7 mm |
| Nabój |
7,7 x 58 mm SR |
| Magazynek |
talerzowy, 70 naboi |
| Wymiary | |
| Długość |
1069 mm |
| Masa | |
| broni |
9,3 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
810 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
730 |
Karabin maszynowy Te-4 – japoński lotniczy karabin maszynowy kalibru 7,7 mm z okresu II wojny światowej produkowany dla Cesarskiej Armii Japońskiej. Karabin ten był używany jako pojedynczy, ruchomy karabin maszynowy w niektórych japońskich bombowcach. W niektórych dokumentach, zarówno japońskich jak i alianckich, określany bywał czasami jako „Typ 89 zmodyfikowany, pojedynczy” i często bywa mylony z karabinem maszynowym Typ 89 o tym samym kalibrze.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Do 1940 karabiny maszynowe do kalibru 11 mm używane przez Cesarską Armię Japońską nazywane były kikan juu (dosłownie - „karabin maszynowy”)[1], dalsze oznaczenie, np. „Typ 89” oznaczało według kalendarza japońskiego rok wprowadzenia do służby 2589 (1929/30 według kalendarza gregoriańskiego). W 1940 wprowadzono nowy system oznaczeń, karabiny maszynowe do kalibru 11 mm otrzymały oznaczenie te będące skrótem od kana teppou (dosłownie „karabin”) oraz shikki - numer kolejny, typ[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Karabin został zaprojektowany najprawdopodobniej w Rikugun Kokugijutsu Kenkyujo (Giken - Instytut Doświadczalny Techniki Lotniczej Armii) w Tokio przed 1936[3] i wywodzi się z eksperymentalnego karabinu maszynowego znanego jako otsu-gou z którego także pochodzi współczesny mu km Typ 89 „ruchomy”[4]. W wielu dokumentach karabin ten jest określany jako „Typ 89 ruchomy, pojedynczy” i jako taki bywa mylony z „przepołowionym” podwójnym karabinem Typ 89[4].
Ograniczoną produkcję karabinu rozpoczęto około 1936, a do produkcji masowej wszedł w 1941[4]. Produkowany był w fabrykach broni Armii w Tokio, Kokurze i Nagoyi[3].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Karabin maszynowy Te-4 był bronią samoczynną działającą na zasadzie odprowadzenia części gazów z przewodu lufy, strzelał z zamka zamkniętego typu Nambu[3]. Karabin zasilany był z magazynka talerzowego o pojemności 70 naboi, używał amunicji 7,7 x 58 mm SR[3]. Łuski po wystrzelanych pociskach były wyrzucane pod karabin do specjalnej torby[4]. Szybkostrzelność teoretyczna wynosiła około 730 strzałów na minutę, prędkość wylotowa pocisku wynosiła 810 m/s[3].
Masa karabiny wynosiła 9,3 kg, a całkowita długość 1069 mm[3].
Użycie bojowe[edytuj | edytuj kod]
Karabin używany był przez cały okres wojny na Pacyfiku[4]. W bombowcu Kawasaki Ki-48 używany był na dolnym, brzusznym stanowisku strzeleckim choć na innych stanowiskach strzeleckich w tym bombowcu używano karabinów Typ 89[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. Atglen, PA: Schiffer Publishing, 2004. ISBN 0-7643-2097-1.