Przejdź do zawartości

Karny wstydu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdjęcie z meczu

Karny wstydu[1][2] (niem. Schand-Elfmeter von Leipzig) – określenie kontrowersyjnej decyzji sędziego Bernda Stumpfa o podyktowaniu rzutu karnego dla BFC Dynamo w meczu przeciwko Lokomotive Lipsk, rozgrywanego w ramach DDR-Oberligi 22 marca 1986 roku. Po meczu po raz pierwszy w historii Deutscher Fußball-Verband zawiesił sędziego na stałe. Na zakończenie sezonu Dynamo zostało mistrzem NRD z przewagą dwóch punktów nad Lokomotive.

BFC Dynamo zdobywało mistrzostwo NRD nieprzerwanie w latach 19791985[3]. Kibicem berlińskiego klubu był Erich Mielke, który szeroko wykorzystywał swoje wpływy, aby pomóc Dynamo, w tym interwencje u sędziów oraz przenoszenie wyróżniających się piłkarzy do klubu[1]. W 1981 roku trzech piłkarzy rywala BFC – Dynama Drezno – dożywotnio pozbawiono prawa gry w Oberlidze, zaś Stasi naciskało na sędziów, aby gwizdali na korzyść BFC. W przegranym przez berliński klub 2:3 finale Pucharu NRD przeciwko Dynamo Drezno w 1985 roku stwierdzono czternaście rażących błędów na korzyść BFC Dynamo. Ponadto raporty wykazały, że w tamtym sezonie sędziowie Klaus-Dieter Stenzel i Reinhard Purz pięciokrotnie faworyzowali BFC, a Adolf Prokop, Manfred Roßner i Günther Habermann trzykrotnie[4]. Te czynniki powodowały, że BFC było klubem znienawidzonym w NRD, a petycje w sprawie klubu otrzymywało kierownictwo SED z Erichem Honeckerem na czele[1][5].

Mecz Lokomotive z BFC Dynamo był spotkaniem osiemnastej kolejki DDR-Oberligi sezonu 1985/1986[6]. Przed spotkaniem Dynamo prowadziło w tabeli, zaś Lokomotive zajmował czwarte miejsce. Aby liczyć się w walce o mistrzostwo kraju, Lokomotive powinno zatem wygrać mecz. Obserwowało go 13000 widzów[7].

W drugiej minucie meczu prowadzenie objął Lokomotive po bramce Olafa Marschalla. W trakcie spotkania Frank Baum został uderzony w głowę, ale kontynuował grę[5]. W 84. minucie Matthias Liebers otrzymał drugą żółtą i w konsekwencji czerwoną kartkę za to, że przedwcześnie wybiegł z muru podczas wykonywania przez rywali rzutu wolnego[7].

Po upływie 90 minut spotkania Stumpf nie kończył spotkania mimo faktu, iż przebieg meczu nie uzasadniał jego przedłużenia[2]. Wkrótce potem w polu karnym Lokomotive upadł Bernd Schulz, którego rzekomo faulował Hans Richter. Sędzia podyktował rzut karny, co spowodowało oburzenie widzów i reportera radiowego Wolfganga Hempla, który nie dowierzał decyzji Stumpfa słowami „To nie może być prawda”. Frank Pastor wykorzystał rzut karny, po czym sędzia zakończył spotkanie i uciekł z boiska[7].

Szczegóły

[edytuj | edytuj kod]
22 marca 1986
15:00
Lokomotive Lipsk
1:1
(1:1)
Dynamo Berlin
Gol 90+4' (k.) Pastor
Bruno-Plache-Stadion, Lipsk
Widzów: 13 000
Sędzia: Bernd Stumpf (Jena)
Lokomotive Lipsk
Dynamo Berlin
BR 1 René Müller
OB Frank Baum
OB Ronald Kreer
OB Torsten Kracht
OB Uwe Zötzsche
PO Matthias Lindner Żółta kartka Zejście w 76. minucie 76'
PO Matthias Liebers Żółta kartkaCzerwona kartka w 84. minucie 84'
PO Uwe Bredow
NA Olaf Marschall
NA Hans Richter
NA Dieter Kühn Żółta kartka Zejście w 63. minucie 63'
Rezerwowi:
PO Lutz Moldt Wejście w 76. minucie 76'
NA Hans-Jörg Leitzke Wejście w 63. minucie 63'
Trener:
Hans-Ulrich Thomale
BR 1 Bodo Rudwaleit
OB Frank Rohde Żółta kartka
OB Waldemar Ksienzyk
OB Bernd Schulz
OB Heiko Brestrich Żółta kartka
PO Norbert Trieloff Zejście w 76. minucie 76'
PO Michael Schulz
PO Christian Backs Zejście w 74. minucie 74'
NA Frank Pastor
NA Rainer Ernst Żółta kartka
NA Andreas Thom
Rezerwowi:
PO Eike Küttner Wejście w 74. minucie 74'
PO Frank Terletzki Wejście w 76. minucie 76'
Trener:
Jürgen Bogs

Następstwa

[edytuj | edytuj kod]

Decyzja Bernda Stumpfa o podyktowaniu wątpliwego rzutu karnego wywołała poruszenie między innymi Petera Gießnera, członka SED. Gießner powiedział, że wielu członków partii jest oburzonych meczem i obawia się tego, na co jeszcze może pozwolić sobie BFC[5]. Bezpośrednio po meczu na pytanie Wolfganga Hempla, czy podyktowałby podobny rzut karny przeciwko BFC oraz ukarałby berlińskiego piłkarza czerwoną kartką za takie przewinienie, sędzia odpowiedział twierdząco. Mimo to działacz DFV Volker Nickchen na konferencji prasowej powiedział, że takie sędziowanie musi się spotkać z konsekwencjami[5]. Działacz sportowy SED Rudolf Hellmann stwierdził, że sędziowie powinni prowadzić spotkania uczciwie, zwłaszcza przed nadchodzącym XI zjazdem partii, i w porozumieniu z Egonem Krenzem dożywotnio cofnął Stumpfowi uprawnienia sędziego międzynarodowego i ligowego. Ukarany odwołał się do Ericha Honeckera, ale bez skutku[5].

W 1999 roku MDR opublikowało materiał, w którym pokazano kontrowersyjny faul z nowej perspektywy. Wówczas okazało się, że Richter rzeczywiście sfaulował Schulza w polu karnym, odpychając go rękami[8]. Schulz również utrzymywał, że był faulowany, zaś Richter przyznał, że lekko popchnął rywala[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Piotr Tomasik, Protekcja policji i dzikość kibiców – Dynamo Berlin postrachem wschodnich Niemiec [online], Weszlo.com, 21 kwietnia 2015 [dostęp 2022-06-07].
  2. a b Michał Szadkowski, Futbol w NRD, czyli ze Stasi wygrać się nie dało [online], Gazeta Wyborcza, 17 lutego 2017 [dostęp 2022-06-07].
  3. Jan Schoenmakers, East Germany 1946-1990 [online], RSSSF [dostęp 2022-06-07].
  4. Jens Weinreich, Büttel an der Pfeife [online], Berliner Zeitung, 24 marca 2005 [dostęp 2022-06-07] [zarchiwizowane z adresu 2006-11-28].
  5. a b c d e Hanns Leske, Foul von höchster Stelle [online], Der Tagesspiegel, 22 marca 2006 [dostęp 2022-06-07].
  6. Alexander Mastrogiannopoulos, East Germany 1985/86 [online], RSSSF [dostęp 2022-06-07].
  7. a b c d Christoph Dieckmann, Der Schand-Elfmeter von Leipzig [online], Die Zeit, 10 sierpnia 2000 [dostęp 2022-06-07].
  8. Anne Hahn, Der Mythos des Schiebermeisters [online], Die Zeit, 12 maja 2022 [dostęp 2022-06-07].