Karol Biel
| |
 sierżant pilot
| |
| Data urodzenia |
20 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 września 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.svg){kind=small}
Karol Biel (ur. 20 października 1894[1], zm. 16 września 1920) – sierżant pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Służył w lotnictwie od pierwszych dni odzyskania niepodległości. W czasie wojny z bolszewikami 1920 walczył w składzie 10 eskadry wywiadowczej, która wywodziła się z 1 Awiacyjnego Oddziału, a zorganizowanego przy 4 Dywizji Strzelców dowodzonej wówczas przez generała Lucjana Żeligowskiego[2] podczas której odznaczył się kilkakrotnie nieprzeciętną odwagą.
2 sierpnia I920 roku sierżant pilot Karol Biel z obserwatorem, por. Sznukiem, dokonywali zwiadu wykonując lot w kierunku na Stopce. Podczas lotu nad miastem Mir zostali ostrzelani z ziemi, ale obniżyli lot nad miastem i zrzucili bomby oraz ostrzelali transporty nieprzyjaciela, które znajdowały się na terenie miasteczka, siejąc popłoch, zamieszanie oraz zmuszając je do ucieczki[2]. W drodze powrotnej, podczas lotu na małej wysokości odkryli bolszewicką baterię, a po powrocie wskazali jej dokładne ukrycie. Baterię zniszczyła nasza artyleria[3]. Parę dni później, kiedy wojsko polskie miało wykonać atak na Słuck, wraz z obserwatorem por. Karpińskim został wysłany na zwiad do Słucka, którego celem było zbadanie sił bolszewickich tam stacjonujących. W Słucku zrzucili bomby na wojska nieprzyjacielskie, chcąc w ten sposób dokładnie ocenić ich ilość[3].
We wrześniu tego roku został zestrzelony przez sowiecką baterię. Pomimo poważnych uszkodzeń maszyny i doznanych obrażeń ciała udało mu się wylądować na terenie wroga, a następnie przedostać przez linie wroga. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz Polową Odznaką Pilota. 16 września 1920, w czasie powrotu z kolejnej misji bojowej, jego samolot uległ awarii, a on sam zginął śmiercią lotnika. Pochowany na cmentarzu w Brześciu nad Bugiem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Biblioteka WSOSP
- ↑ a b Zieliński i Wójcik 2005 ↓, s. 17.
- ↑ a b Zieliński i Wójcik 2005 ↓, s. 18.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marian Romeyko: Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, nakład Lucjana Złotnickiego, 1933, s. 317. (pol.).
- Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.