Katastrofa lotu Air Moorea 1121

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Katastrofa lotu Air Moorea 1121
Ilustracja
Samolot, który uległ katastrofie (nr rej. F-OIQI). Zdjęcie wykonano w marcu 2007
Państwo

 Francja

Terytorium zamorskie

 Polinezja Francuska

Miejsce

Pogranicze wysp Moorea i Tahiti

Data

9 sierpnia 2007

Godzina

12:01 czasu lokalnego
23:01 czasu polskiego

Rodzaj

Zderzenie z taflą wody

Przyczyna

Niesprawne cięgna samolotu

Ofiary śmiertelne

20 osób

Statek powietrzny
Typ

De Havilland Canada DHC-6 Twin Otter

Użytkownik

Air Moorea

Numer

F-OIQI

Start

Polinezja Francuska Moorea

Cel lotu

Polinezja Francuska Papeete

Numer lotu

1121

Liczba pasażerów

19 osób

Liczba załogi

1 osoba

Położenie na mapie Polinezji Francuskiej
Mapa konturowa Polinezji Francuskiej, po lewej znajduje się punkt z opisem „miejsce zdarzenia”
Ziemia17°30′03″S 149°44′57″W/-17,500833 -149,749167

Katastrofa lotu Air Moorea 1121 – katastrofa lotnicza mająca miejsce 9 sierpnia 2007 roku, w przesmyku między wyspami Tahiti i Moorea. Zginęło 20 osób znajdujących się na pokładzie samolotu; 19 pasażerów i pilot.

Samolot[edytuj | edytuj kod]

Samolotem, który obsługiwał ten feralny lot, był DHC-6 Twin Otter wyprodukowany przez kanadyjską firmę De Havilland Canada. DHC-6 Twin Otter był nazywany przez pilotów Air Moorea Podniebnym Jeppem. Samolot, który się rozbił, pierwszy raz wzbił się w powietrze w 1979 roku i do czasu katastrofy miał wylatane 30833 godzin.

Przebieg lotu[edytuj | edytuj kod]

Samolot wystartował z lotniska na wyspie Moorea. Gdy przelatywał nad przesmykiem pomiędzy wyspami Tahiti i Moorea, osiągnąwszy 120 m n.p.m. zaczął pikować. Samolot rozbił się o powierzchnię wody 2 minuty po starcie.

Akcja ratunkowa[edytuj | edytuj kod]

Zaraz po zderzeniu samolotu z wodą rybacy z wysp Tahiti i Moorea ruszyli na pomoc pasażerom. Mimo szybkiej akcji ratunkowej znaleziono tylko ciała 19 pasażerów i pilota - nikt nie przeżył katastrofy.

Śledztwo[edytuj | edytuj kod]

Polinezja Francuska jest terytorium zamorskim Francji, dlatego też sprawę przejęli francuski śledczy z organizacji BEA. Gdy przybyli na miejsce, chcieli odnaleźć czarne skrzynki samolotu, które, jak się okazało, znajdowały się na głębokości 650 metrów. Gdy śledczy czekali na statek ze specjalistycznym sprzętem, ustalili, że samolot leciał 120 m n.p.m. i zaczął pikować. Śledczy wiedzieli także, że lotnisko nie było wyposażone w radar, którego zapis mógłby rzucić trochę światła na tajemnice lotu 1121. Gdy czarne skrzynki samolotu nie pomogły w poznaniu przyczyn katastrofy, śledczy zaczęli wydobywać resztę wraku lotu 1121. W czasie wydobywania elementów znaleziono 4 cięgna sterowania. Trzy cięgna pękły w czasie zderzenia z wodą, czwarte cięgno w czasie lotu.

Przyczyny katastrofy[edytuj | edytuj kod]

Śledczy ustalili, że cięgno nowego typu, użyte do tego samolotu, nie było przystosowane do tak krótkich tras. W dzień przed katastrofą cięgno było zużyte w 50℅, do tego doszło uszkodzenie statecznika pionowego przez startujące z lotniska Papeete odrzutowce. Poważnie uszkodzone cięgno wytrzymało lot z wyspy Tahiti na wyspę Moorea i ponowny start z wyspy Moorea. Gdy pilot osiągnął 120 metrów, nos samolotu opadł. W tej chwili pilot pociągnął wolant, co spowodowało zerwanie się cięgna, czego skutkiem była utrata przez pilota możliwości sterowania samolotem.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]