Kazimierz Plenkiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz
Ilustracja
kapitan pilot kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1907
Torkanówka

Data i miejsce śmierci

15 listopada 1974
Kielce

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

2 pułk lotniczy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

pilot sanitarny

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Lotniczy (trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi

Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz (ur. 18 stycznia 1907 w Torkarówce, zm. 15 listopada 1974 w Kielcach[1]) – polski pilot szybowcowy, pilot doświadczalny, kapitan pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Alfreda i Zofii ze Stefańskich. Do III klasy gimnazjum uczył się w Szkole Macierzy w Kijowie. Po przyjeździe do Polski w 1919 r. kontynuował naukę w gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach[2]. Maturę uzyskał w 1925 roku i rozpoczął studia na Wydziale Ogólnohandlowym Szkoły Głównej Handlowej[1]. W czasie studiów został członkiem Aeroklubu Warszawskiego (gdzie należał do aeroklubowej sekcji szybowcowej) i Sekcji Lotniczej Politechniki Warszawskiej[3]. W 1929 roku uzyskał uprawnienia pilota samolotowego[4].

Po studiach został powołany do odbycia służby wojskowej i został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie, którą ukończył w 1931 roku[1]. Następnie otrzymał przydział do odbycia praktyk w 2. pułku lotniczym w Krakowie. Po zakończeniu służby wojskowej związał się z szybownictwem[5].

Od 1932 roku pracował jako instruktor szybowcowy w szkole szybowcowej Polichno, w 1934 roku został kierownikiem Szkoły Szybowcowej LOPP Polichno-Pińczów im. gen. Leona Berbeckiego[3]. Pod jego kierownictwem szkoła szybko się rozwijała. W 1932 roku na 5 szybowcach wyszkolono 59 pilotów, a już w 1937 roku szkoła dysponowała 37. szybowcami i wyszkoliła 415 pilotów. W ramach wymiany międzynarodowej szkolono pilotów z sąsiednich krajów: Rumunii, Łotwy, Estonii, Węgier, Czechosłowacji i Finlandii[6].

15 października 1934 roku, na szybowcu SG-3 ustanowił krajowy rekord długotrwałości lotu z wynikiem 12 h 6 min[7]. W 1935 roku brał udział w Krajowych Zawodach szybowcowych, gdzie zajął 2. miejsce w I grupie[8]. W 1938 roku zwyciężył w VI Krajowych Zawodach Szybowcowych w Masłowie[9]. 16 lipca 1938 roku ustanowił kolejny rekord krajowy w przelocie docelowym. Przeleciał 270,2 km na trasie Masłów-Inowrocław. W 1939 roku, podczas Zawodów Szybowcowych IUSTUS, zajął I miejsce[10]. 17 grudnia 1935 roku otrzymał Srebrną Odznakę Szybowcową (jako 11. polski pilot i 189. na świecie)[1].

1 stycznia 1939 roku został mianowany na nowo utworzone stanowisko inspektora szybownictwa w Zarządzie Głównym Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[11]. Wystartował w Międzynarodowych Zawodach Szybowcowych ISTUS rozgrywanych w Polsce w 1939 roku. Na szybowcu PWS-101 zajął pierwsze miejsce[12].

31 sierpnia został zmobilizowany jako podporucznik pilot. Nie brał udziału w walkach, został ewakuowany do Rumunii. Po krótkim okresie internowania uciekł i przez Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. Następnie trafił do Afryki, gdzie został skierowany do szkoły lotniczej w Rabacie[3]. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał numer służbowy RAF P-0143[13] i został skierowany na kurs instruktorski do Szkoły Instruktorów w Upavon. Po jej ukończeniu służył w 25 Elementary Flying Training School (EFTS) w Hucknall przez dwa lata jako instruktor i dowódca jednej z eskadr[14]. Latem 1943 roku został przeniesiony do Airborne Forces Experimental Establishment w Farnborough, gdzie latał przez kilka miesięcy jako pilot samolotów holujących szybowce transportowe[14]. Pod koniec 1943 roku został przeniesiony do Afryki, gdzie dowodził polską jednostką transportu lotniczego[15].

Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany w stopniu kapitana[13] i rozpoczął studia w The Polytechnic Institute of Export w Londynie, których nie ukończył ze względów ekonomicznych. W 1947 roku repatriował się do Polski, gdzie pracował w Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji. W 1949 roku przeniósł się do Spółdzielni „Jedność Łowiecka”. Do latania powrócił w 1956 roku, kiedy został zatrudniony w Centralnym Zespole Lotnictwa Sanitarnego w Warszawie[3]. Pełnił funkcje pilota, kierownika działu, instruktora i zastępcy szefa działu wyszkolenia. Pracował tam do 1967 roku. Dodatkowo działał społecznie w Aeroklubie Warszawskim i Klubie Seniorów Lotnictwa Aeroklubu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[5].

Zmarł 15 listopada 1974 roku i został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu katolickim Starym w Kielcach[16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014, s. 507-508. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
  2. ↑ Kazimierz Plenkiewicz. „Skrzydlata Polska”. 9/1970, s. 7, 1 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  3. ↑ a b c d Mała Encyklopedia lotników polskich: Kazimierz Plenkiewicz. „Skrzydlata Polska”. 9/1970, s. 7, 1 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. 
  4. ↑ Tadeusz Malinowski. Kazimierz Plenkiewicz. „Skrzydlata Polska”. 9/1970, s. 7, 1 marca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  5. ↑ a b Konrad Rydołowski: Kazimierz Mieczysław Plenkiewicz. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  6. ↑ Jacek Korczyński: Szkoła młodych orląt, czyli lotnicze tradycje regionu. madeinswietokrzyskie.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  7. ↑ Ryszard Adamowicz: Szybownictwo. „Skrzydlata Polska”. 10/1934, s. 315, październik 1934. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  8. ↑ Ppłk. pil. B. Stachoń: Zawody szybowcowe w Ustjanowej. „Skrzydlata Polska”. 11/1935, s. 295-300, listopad 1935. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  9. ↑ Tadeusz Wasiljew: VI. Krajowe Zawody Szybowcowe w Masłowie. „Skrzydlata Polska”. 8/1938, s. 232-235, sierpień 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  10. ↑ Henryk Krasnodębski: Międzynarodowy Zlot Szybowcowy we Lwowie. „Skrzydlata Polska”. 6/1939, s. 185-186, czerwiec 1939. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  11. ↑ KRONIKA. Inspektorat szybownictwa L.O.P.P.. „Skrzydlata Polska”. 1/1939, s. 24, styczeń 1939. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 
  12. ↑ Międzynarodowy Zlot Szybowcowy we Lwowie. „Skrzydlata Polska”. 6/1939, s. 185-186, czerwiec 1939. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  13. ↑ a b Plenkiewicz Kazimierz Mieczysław. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
  14. ↑ a b Jerzy Płoszajski: Technicy lotnictwa polskiego na Zachodzie 1939-1946. Cz. 1. Londyn: Stowarzyszenie Techników Polskich w Wielkiej Brytanii, 1993, s. 48, 121. ISBN 0-9522473-0-5. OCLC 749530918.
  15. ↑ Kazimierz Plenkiewicz. Pod niebem Afryki. „Skrzydlata Polska”. 22/1967, s. 16-17, 28 maja 1976. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  16. ↑ Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 457. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Plenkiewicz&oldid=70021038”