Kazimierz Wroczyński
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 lutego 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 października 1957 |
| Narodowość |
polska |
| Język |
polski |
| Odznaczenia | |
 
| |
Kazimierz Wroczyński (ur. 27 lutego 1883 w Warszawie, zm. 22 października 1957 tamże) – polski pisarz i dziennikarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Jana i Franciszki z Dudzińskich. Ukończył II Gimnazjum Męskie w Warszawie. Studiował filologię romańską i prawo w Warszawie, Heidelbergu, Lwowie, Monachium i Odessie, gdzie w 1910 ukończył wydział prawa. Jego debiutem jako poety były publikacje w „Chimerze”. Napisał między innymi zbiór opowiadań Bengalskie ognie: Noweletty-fraszki (1913), jedną z pierwszych powojennych powieści fantastycznonaukowych Baczność! A. R. 7: Powieść o atomie (1947)[1], był też autorem szkicu literackiego O Stefanie Jaraczu: Wspomnienia (1950)[2]. W 1911 wraz z Bolesławem Leśmianem założył eksperymentalny Teatr Artystyczny. W 1912 został reżyserem i kierownikiem literackim Teatru Małego. W latach następnych był kierownikiem artystycznym, a przez pewien czas także dyrektorem (1917–1920) kabaretu Czarny Kot. Jako reżyser i sekretarz Teatru Polskiego (1914–1915) organizował kabarety i szopki. We wrześniu 1923 zaczął kierować Teatrem Miejskim w Łodzi. Założyciel ZAiKS, a od 1927 jego honorowy członek. Podczas II wojny światowej działał w konspiracji, a po wojnie pracował jako dziennikarz i recenzent teatralny „Kuriera Codziennego”[3]. Jest współautorem (wraz z Janem Lankauem) słów legionowej piosenki Białe róże (Rozkwitały pąki białych róż)[4] oraz autorem książek: Wspomnienia o Stefanie Jaraczu (Czytelnik 1950) i Pół wieku wspomnień teatralnych (Czytelnik 1957).
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 64-5-13,14)[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)[6]
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (4 listopada 1937)[7]
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Poezja (zbiory)[edytuj | edytuj kod]
- Circesen (1904)
- Z zapatrzeń (1908)
- Samolot (1928)
- Podparnasie polskie (1930)[2]
Dramaty[edytuj | edytuj kod]
- U szczytu: Prawie dialog w 1 akcie (1912)[2]
- Dzieje salonu (1921)
- Ona (1922)
- Aby żyć (1927)
Humoreski[edytuj | edytuj kod]
- Pani Lala (1929)
Wspomnienia[edytuj | edytuj kod]
- Z moją młodością przez Warszawę (1957)
- Pół wieku wspomnień teatralnych (1957)
Fantastyka[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andrzej Niewiadomski, Świadectwa prognoz społecznych w polskiej fantastyce naukowej (1945-1985), [w:] Ryszard Handke, Lech Jęczymyk, Barbara Okólska (red.), Spór o SF, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 387, ISBN 83-210-0815-1.
- ↑ a b c Wroczyński Kazimierz. [dostęp 2009-10-30].
- ↑ Biografia. [dostęp 2009-10-30].
- ↑ Biblioteka Polskiej Piosenki.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Wroczyńscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-14].
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 276, po. 638 „za zasługi na polu działalności organizacyjnej teatralno-literackiej”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 257, poz. 407 „za zasługi dla polskiej sceny”.
- ↑ Baczność! A. R. 7 Powieść o atomie | Kazimierz Wroczyński [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2023-01-11] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej. Niewiadowski: Leksykon polskiej literatury fantastycznonaukowej. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1990, s. 224. ISBN 83-210-0892-5.
- Kazimierz Królinski (red): Antologia współczesnych poetów polskich. Archive.org, 1908. s. 577–579. [dostęp 2017-08-06]. (pol.).