Kieżmarska Kopa
 Kieżmarska Kopa (wśród podpisanych obiektów) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2233 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′08,2″N 20°13′32,6″E/49,202278 20,225722
| |
Kieżmarska Kopa[1][2], w części literatury tatrzańskiej Kiezmarska Kopa[3] (słow. Kežmarská kopa, niem. Unterer Kesmarker Kamm, węg. Alsó Késmárki taraj) – wzniesienie o wysokości 2233 m stanowiące najwybitniejszy wierzchołek w południowo-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu opadającej w kierunku Rakuskiej Przełęczy – fragmencie długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika w słowackiej części Tatr Wysokich. Od kopuły szczytowej Małego Kieżmarskiego Szczytu Kieżmarska Kopa oddzielona jest siodłem Niżniej Kieżmarskiej Przełęczy, a od Złotej Czuby na wschodzie oddzielają ją Złote Wrótka[3].
Wierzchołek Kieżmarskiej Kopy leży w poziomej grani szczytowej, która od północno-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu wysuwa się nieco na północ. W jej masywie wyróżnia się Mała Kieżmarska Kopka, która znajduje się nieco na północ od niej i stanowi kulminację północnej ściany Kieżmarskiej Kopy. Mała Kieżmarska Kopka oddzielona jest od Kieżmarskiej Kopy siodłem Wyżnich Kieżmarskich Wrótek[3].
W stronę Doliny Kieżmarskiej opadają z Kieżmarskiej Kopy trzy ściany. Ściana północno-zachodnia schodzi w stronę Kieżmarskiej Drabiny i Złotego Kotła, oddzielających masywy Kieżmarskiej Kopy i właściwego Małego Kieżmarskiego Szczytu, natomiast ściana północno-wschodnia wznosi się ponad górnym fragmentem żlebu pod Złotymi Wrótkami. Zdecydowanie najwyższa jest ściana północna, osiągająca niemal 600 m wysokości i opadająca w kierunku Czarnego Stawu Kieżmarskiego. W szerokim ujęciu może ona być traktowana jako część ogromnej północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu, zazwyczaj jest jednak omawiana oddzielnie. W dolnej części granicę między ścianami stanowi Złoty Komin, którym spływa Złota Woda. Od lewej strony ściana jest ograniczona żlebem opadającym ze Złotych Wrótek[3].
Przez północną ścianę Kieżmarskiej Kopy biegną pozioma Złota Ławka oraz nieco niżej ukośny żleb nazywany Złotą Drabiną, stanowiący dolne przedłużenie Niemieckiej Drabiny w ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu. Ponad górną odnogą Złotej Ławki (Wyżnią Złotą Ławką) można wyróżnić długą półkę – Srebrną Ławkę. W dolnym piętrze prawej części ściany biegnie natomiast górny odcinek Mokrej Drabiny, zaczynającej się jeszcze po drugiej stronie Złotego Komina. Poniżej Złotej Drabiny w urwiskach ściany tkwią cztery skaliste turnie, stanowiące zewnętrzne obramowanie tego żlebu. Są to kolejno od prawej: Kieżmarski Kopiniak, Zadni Kieżmarski Strażnik, Pośredni Kieżmarski Strażnik i Skrajny Kieżmarski Strażnik. Najwyższy jest pierwszy z nich, najniższy – ostatni. W Złotej Drabinie wyodrębniają się cztery przełączki oddzielające te turnie od górnych partii ściany. Są to Niżnie Kieżmarskie Wrótka (za Kieżmarskim Kopiniakiem) i dalej: Zadni Złoty Przechód, Pośredni Złoty Przechód i Skrajny Złoty Przechód. W górnej części ściany tkwi turniczka nazywana Kieżmarskim Chłopkiem[3].
Na wierzchołek Kieżmarskiej Kopy nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dla taterników najdogodniej dostępna jest od obu stron grani. Przez północną ścianę biegną liczne drogi, z których wszystkie są co najmniej bardzo trudne (IV w skali UIAA)[3].
Pierwsze wejścia:
- przy wejściach na Mały Kieżmarski Szczyt jego północno-wschodnią granią – letnie,
- Günter Oskar Dyhrenfurth i Alfred Martin, 8 marca 1906 r. – zimowe, być może bez osiągnięcia właściwego wierzchołka[3].
-
Północna ściana Kieżmarskiej Kopy w lewej stronie zdjęcia -
Widok z Jagnięcego Szczytu -
Kieżmarska Kopa u góry po prawej stronie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 422. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d e f g Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 223–233. ISBN 83-217-2203-2.