Wyżnia Przełęcz w Widłach
49°11′47″N 20°12′58″E/49,196389 20,216111 Wyżnia Przełęcz w Widłach wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°11′47″N 20°12′58″E/49,196389 20,216111
| |
Wyżnia Przełęcz w Widłach (słow. Lieviková štrbina, niem. Obere Gabelscharte, węg. Felső Villa-horhos[1]) – przełęcz w Grani Wideł, w słowackich Tatrach Wysokich. Przełęcz ta oddziela Wielki Szczyt Wideł na południowym zachodzie od Wschodniego Szczytu Wideł na północnym wschodzie. Znajduje się poniżej kopuły szczytowej Wschodniego Szczytu Wideł[2].
Dla odróżnienia od Przełęczy w Widłach nazywa się ją Wyżnią Przełęczą w Widłach, gdyż jest położona nieco wyżej. Na jej siodło nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, więc nie jest dostępna dla turystów. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą na nią z Doliny Dzikiej oraz od sąsiedniej Kieżmarskiej Przełęczy z trawersem Wschodniego Szczytu Wideł. Drogi te umożliwiają też szybkie zejście z Grani Wideł. Trudniejsze jest dotarcie na przełęcz od strony Doliny Łomnickiej wprost rynną lub południowymi ścianami sąsiednich szczytów[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Zygmunt Klemensiewicz i Roman Kordys, 1 sierpnia 1906 r. – letnie,
- Gerhard Haffner, Alfred Schmidt i przewodnik Matthias Nitsch, 20 kwietnia 1935 r. – zimowe[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 52–56. ISBN 83-217-2203-2.