Przejdź do zawartości

Kisielnica biaława

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kisielnica biaława
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

uszakowce

Rodzina

uszakowate

Rodzaj

kisielnica

Gatunek

kisielnica biaława

Nazwa systematyczna
Exidia thuretiana (Lév.) Fr.
Hymenomyc. eur. (Upsaliae): 694 (1874)

Kisielnica biaława (Exidia thuretiana (Lev.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny uszakowatych (Auriculariaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Auriculariaceae, Auriculariales, Auriculariomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1848 r. Joseph Henri Léveillé nadając mu nazwę Tremella thuretiana. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1874 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Exidia[1].

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., wcześniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako kisielec białawy[2].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Owocnik

Nieregularny, przylegający do podłoża. Wysokość do kilku cm, szerokość do ok. 15 cm. Powierzchnia lśniąca, biaława lub niebieskawobiała, guzowata i falista[3].

Miąższ

Galaretowato-elastyczny[3]. Smak i zapach niewyraźny[4].

Wysyp zarodników

Biały. Zarodniki elipsoidalne, wygięte na kształt kiełbaski. Rozmiar 14–20 × 8,5–12 μm[4].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Jest szeroko rozprzestrzeniony, występuje w Ameryce Północnej, Afryce, Europie i Azji[4]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i Norwegii[2].

Rośnie na martwym drewnie drzew liściastych, głównie na buku. Owocniki wyrastają przez cały rok na pniakach i martwych gałęziach i pniach[3]. Najczęściej owocniki pojawiają się późną jesienią i podczas łagodnej zimy[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof o grzybni rozwijającej się w drewnie. Owocniki tworzy na zewnątrz drewna. Grzyb niejadalny[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  2. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  3. a b c d Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
  4. a b c d Breitenbach J, Kranzlin F. (1985). Fungi of Switzerland: Non Gilled Fungi: Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes. 2. Lucerne: Verlag Mykologia. p. 64. ISBN 3-85604-220-2
  5. Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.