Kościół Najświętszej Maryi Panny Różańcowej w Mojęcicach
 A/2662/445[1] z dnia 14.09.1957
| |||||||||||||||
| kościół filialny | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| parafia | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie gminy Wołów  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu wołowskiego  | |||||||||||||||
 51°18′00,6″N 16°35′48,9″E/51,300167 16,596917
| |||||||||||||||
Kościół filialny pw. Najświętszej Maryi Panny Różańcowej w Mojęcicach, należy do parafii w Stobnie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wzniesiony w drugiej połowie XV w. w stylu gotyckim z głazów narzutowych. Ufundowany przez właścicieli wsi- rodzinę von Stosch[2]. W 1564 r. przebudowany w stylu renesansowym[3]. Dzwonnica zbudowana w 1594 r. W XVI w. stał się parafialnym kościołem luterańskim. Od 1648 r. do XVIII w. na skutek ograniczenia kultu protestanckiego przez władze, był kościołem parafialnym dla protestantów z aż 30 sąsiednich miejscowości, nawet tak odległych jak okolice Środy Śląskiej. W XVII w. pastorem w tym kościele był Adam Thebes - poeta, autor pieśni religijnych. Przed 1945 r. parafia luterańska w Mojęcicach liczyła ok. 1500 wiernych i obejmowała siedem sąsiednich wsi. Ostatnim duchownym tej parafii (od 1925 do 1945 r.) był pastor Johannes Langer[4].
Od 1945 r. stał się znowu kościołem katolickim i otrzymał obecną nazwę. Kościół w Mojęcicach jest wpisany na listę zabytków w Narodowym Instytucie Dziedzictwa[5]. Fasadę pokrywa dekoracja sgraffitowa, we wnętrzu renesansowe kamienne epitafia rodziny Stosch (zm. 1586 i 1587) fundatorów kościoła, wykonane przez Kaspra Bergera z Legnicy, a także drewniana rzeźba św. Anny z około 1500 r. Na lewym boku epitafium Laslawa (Ladislaus) II von Stosch (1548-1587) herby szlacheckie m.in. (od góry): 1. von Stosch, 2. von Niebelschütz, 3. von Kreckwitz, 4. von Glaubitz 5. von Glaubitz, 6. von Loeben, 7 von Rothenburg, 8. von Knobelsdorff[6]. Na prawym boku epitafium Heleny von Stosch (+1619) herby szlacheckie m.in. (od góry): 9. von Berge, 10. von Saltza, 11. von Knobelsdorff 12. von Glaubitz, 13. von Berge, 14. von Braun, 15. von Glaubitz 16. von Glaubitz[7]
Na ścianach są fragmenty polichromii (odkrytej w 1966 r.) z drugiej połowy XVI w.[3]
Herby z epitafiów[edytuj | edytuj kod]
-
1. Stosch -
2. Niebelschütz -
3. Kreckwitz -
4.5.12.15.Glaubitz -
6. Loeben -
7. Rothenburg -
8. Knobelsdorff -
9.13. Berge -
10. Saltza (tarcza) -
11. Knobelsdorff
-
14. Braun (tarcza) -
16. Glaubitz
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2016-01-02].
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas, Dolny Śląsk - przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, 1977, s. 419.
- ↑ a b [1] (dostęp 02.01.2016)
- ↑ Wohlau-Steinauer Heimatblatt nr. 7, 2003, s.12
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 196. [dostęp 2012-10-26].
- ↑ Fragment epitafium rodziny von Stosch. polska-org.pl. [dostęp 2023-06-18]. (pol.).
- ↑ Fragment epitafium rodziny von Stosch. polska-org.pl. [dostęp 2023-06-18]. (pol.).