Kościół Świętych Małgorzaty i Katarzyny w Kętach
 nr rej. A-462 z dnia 25.11.1986 r.[1]
| |||||||
| kościół parafialny | |||||||
| |||||||
| Państwo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||
| Miejscowość | |||||||
| Wyznanie | |||||||
| Kościół | |||||||
| Parafia | |||||||
| Wezwanie |
Świętych Małgorzaty i Katarzyny | ||||||
| |||||||
Położenie na mapie Kęt  | |||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |||||||
Położenie na mapie powiatu oświęcimskiego  | |||||||
Położenie na mapie gminy Kęty  | |||||||
 49°53′04,98″N 19°13′14,95″E/49,884717 19,220819
| |||||||
Kościół Świętych Małgorzaty i Katarzyny w Kętach – kościół parafialny parafii Świętych Małgorzaty i Katarzyny w Kętach, najstarszej budowli w mieście. Barokowy kościół zbudowany w latach 1657-1685, powstały w miejscu dawniejszej drewnianej świątyni z XIII wieku. W jego bezpośrednim otoczeniu znajduje się kościół pw. św. Jana Kantego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwszym kościołem parafialnym Kęt był istniejący w miejscu dzisiejszej świątyni kościół drewniany z XIII wieku, który w XIV wieku zastąpiono budowlą murowaną. Ten drugi z kolei kościół został zniszczony w czasie potopu szwedzkiego w 1657, a do roku 1685 został odbudowany w stylu barokowym. Do odbudowy wykorzystano część murów wcześniejszego kościoła.
Pod koniec XVIII wieku niszczeniu uległa część sklepienia głównej nawy kościoła ponad wejściem głównym. W czasie remontu po tych zniszczeniach dobudowano od strony zachodniej (frontowej) kościelną wieżę o wysokości 40 m. Początkowo była ona zakończona drewnianą konstrukcją, którą w roku 1910 wymieniono na neobarokowy hełm kryty blachą miedzianą według projektu architekta K. Wyczyńskiego[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2010-04-19].
- ↑ J. Bogdanowski, A. Böhm, P. Patoczka, Miasto Kęty. Studium krajobrazowe urbanistyczno-konserwatorskie, Państwowa Służba ochrony Zabytków, Kraków 1988