Konferencja w Casablance
| |||||||||
 Prezydent USA F. D. Roosevelt oraz premier Wielkiej Brytanii W. Churchill | |||||||||
| Data | 14–24 stycznia 1943 | ||||||||
| Miejsce | Casablanca, Maroko Francuskie | ||||||||
| Wynik | uzgodnienie wspólnych działań wojsk amerykańskich, brytyjskich i francuskich | ||||||||
| Przyczyna | II wojna światowa | ||||||||
| |||||||||
Konferencja w Casablance – tajne rokowania trwające od 14 do 24 stycznia 1943 roku, mające na celu zaplanowanie alianckiej strategii dotyczącej II wojny światowej w Europie. Konferencja odbyła się w hotelu „Anfa” w Casablance. Obecni byli Franklin D. Roosevelt, Winston Churchill oraz Charles de Gaulle.
Józef Stalin również został zaproszony, ale odmówił przybycia, nie mogąc opuścić kraju w czasie, gdy trwała bitwa stalingradzka. De Gaulle też początkowo odmawiał przybycia, do czasu, gdy Churchill zagroził, że za przywódcę Wolnych Francuzów uzna Henriego Girauda. Był on również obecny w Casablance i zauważalne było napięcie między dwoma Francuzami w czasie rozmów.
Ustalenia konferencji:
- uznano bezwarunkową kapitulację państw Osi za cel II wojny światowej[1]
- zgodzono się pomóc ZSRR, tworząc drugi front w Europie w 1944 roku;
- zgodzono się zająć Sycylię i Włochy kontynentalne;
- powołano wspólne dowództwo Wolnych Francuzów przez de Gaulle'a oraz gen. Girauda;
- zgodzono się na nasilenie bombardowań Niemiec[2].
Prezydent Roosevelt ogłosił wyniki konferencji Amerykanom w przemówieniu radiowym 12 lutego 1943 roku.
Po niej nastąpiły konferencje: w Québecu, moskiewska, kairska, II kairska, teherańska, jałtańska i poczdamska.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Piotr Sobański, Roszczenia Polski wobec RFN w świetle doktryny niemieckiej, Poznań: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogiki i Administracji im. Mieszka I w Poznaniu, 2019, s. 94, ISBN 978-83-60038-70-3.
- ↑ Jan Palmowski, Słownik najnowszej historii świata 1900-2007, 2008, tom I, str. 144