Konstanty Ihnatowicz
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 kwietnia 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 września 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Wojenna Komisja Likwidacyjna |
| Stanowiska |
prezes komisji |
| Główne wojny i bitwy | |
Konstanty Ihnatowicz (ur. 30 kwietnia 1865 w Tule, zm. 21 września 1944 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 30 kwietnia 1865 w Tule, w rodzinie Witolda, rzeczywistego radcy stanu, profesora, i Konstancji z Abramowiczów. Uczył się w wojskowym gimnazjum i szkole marynarki wojennej w Petersburgu, następnie ukończył Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną. Od 1 czerwca 1881 roku pełnił służbę w armii carskiej. Ostatnio pracował w Zarządzie Inspektoratu Inżynierii Okręgu Wojennego w Piotrogrodzie. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1912[1], a na generała majora – 26 lipca 1915.
20 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i przydzielony do Sekcji Wojskowo Emerytalnej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[2]. Trzy dni później kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych powierzył mu funkcję przewodniczącego komisji „dla rozpatrzenia kwestii Instytutu Urzędników Wojskowych w armii polskiej oraz ich statutu”[3]. 31 stycznia 1919 został zatwierdzony na stanowisku prezesa stałej Emerytalnej Komisji Likwidacyjnej przy Ministerstwie Spraw Wojskowych[4], która później została przemianowana na Wojenną Komisję Likwidacyjną przy Departamencie Gospodarczym MSWojsk.[5] 15 lipca 1920, w związku z likwidacją komisji, został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie. W 1921 został przeniesiony w stan spoczynku. 26 października 1923 prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[6].
Zmarł w czasie powstania warszawskiego w Ambulatorium Szpitala Prowizorycznego przy ul. Chmielnej 34 w Warszawie. Jego grób symboliczny znajduje się na warszawskich Powązkach (E-1-20)[7].
W 1891 w Nowogrodzie ożenił się z Marią z Wężyków-Widawskich, z którą miał czworo dzieci: Marię (ur. 1892), Helenę (ur. 1894) i Alinę (ur. 1896) oraz Aleksandra (ur. 1903).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Игнатович Константин Витольдович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2023-04-30]..
- ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 6 z 27 listopada 1918, poz. 105, 119.
- ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 6 z 27 listopada 1918, poz. 123.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 13 z 23 grudnia 1918, poz. 489.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 92 z 14 października 1919, poz. 3484.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 738.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARIA IHNATOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-03].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Bielecki Robert, Polski Czerwony Krzyż. Zarząd Główny. Biuro Informacji i Poszukiwań. Archiwum, Żołnierze Powstania Warszawskiego, Tom 1, Neriton, 1995.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.