Krótka oktawa
Krótka oktawa, mała oktawa, Mi-Re-Ut – w instrumentach klawiszowych, część klawiatury obejmująca najniższą (basową, burdonową) oktawę z pominięciem niektórych dźwięków chromatycznych, zazwyczaj Cis, Dis, Fis oraz Gis. Do organów, wirginałów i klawikordów wprowadzona została w XV wieku w celu roszerzenia skali muzycznej instrumentów w dół, z jednoczesnym pominięciem – nieistotnych wówczas z punktu widzenia kompozycji – dźwięków chromatycznych (czyli z pozostawieniem dźwięków diatonicznych) należących do najniższego rejestru. Stosowana była do XVIII wieku[1][2][3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Baculewski et al. 2006 ↓, s. 519.
- ↑ Sachs 2005 ↓, s. 320.
- ↑ Drobner 1997 ↓, s. 99.
- ↑ Sikorski 1975 ↓, s. 92.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
- Kurt Sachs: Historia instrumentów muzycznych. Stanisław Olędzki (tłum.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 2005. ISBN 83-7233-036-0.
- Kazimierz Sikorski: Instrumentoznawstwo. Kraków: PWM, 1975. OCLC 750005911.