Krańcowa skłonność do konsumpcji

Krańcowa skłonność do konsumpcji (ang. marginal propensity to consume) – parametr opisujący, jaką część przyrostu dochodu do dyspozycji gospodarstwo domowe jest skłonne przeznaczyć na zwiększenie konsumpcji.

Przykładowo, jeżeli KSK wynosi 0,75, wzrost dochodu do dyspozycji gospodarstwa domowego o 10 zł spowoduje zwiększenie konsumpcji w tym gospodarstwie o 7,50 zł (pozostałe 2,5 zł zasili oszczędności). Krańcowa skłonność do konsumpcji oraz krańcowa skłonność do oszczędzania (KSO) przyjmują wartości z zakresu <0,1>, a ich suma zawsze równa jest jedności:

${\text{KSK}}+{\text{KSO}}=1.$

Formuła matematyczna

Krańcową skłonność do konsumpcji oblicza się za pomocą następującej formuły:

{\text{KSK}}={\frac {\Delta C}{\Delta Y_{d}}},

gdzie:

C

– konsumpcja,

Y_{d}

– dochód do dyspozycji.

KSK z dochodu rozporządzalnego i narodowego

Ekonomiści rozgraniczają krańcową skłonność do konsumpcji z dochodu do dyspozycji (KSK) i krańcową skłonność do konsumpcji z dochodu narodowego (KSK’), przy czym zachodzi relacja:

${\text{KSK}}'={\text{KSK}}(1-t),$

gdzie:

t

– stopa podatkowa netto.

Zobacz też

Bibliografia

Hall R.E, Taylor J.B., Makroekonomia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004.
B. Czarny, R. Rapacki, Podstawy ekonomii, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2002.