Kruczyniec rubinowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kruczyniec rubinowy
Pyroderus scutatus[1]
(Shaw, 1792)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

tyrankowce

Rodzina

bławatnikowate

Podrodzina

bławatniki

Plemię

Cotingini

Rodzaj

Pyroderus[2]
G. R. Gray, 1840

Gatunek

kruczyniec rubinowy

Synonimy
  • Coracias scutata Shaw, 1792[3]
Podgatunki

zobacz opis w tekście

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Kruczyniec rubinowy[5] (Pyroderus scutatus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae). Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Pyroderus[5][6].

Morfologia
Długość ciała: samce 43–46 cm, samice 36–39 cm[3]. Upierzenie czarne z dużą częścią czerwonych piór, sprawiających wrażenie „pomarszczonych” na gardle. Na spodzie różna ilość barwy kasztanowatej, zależnie od podgatunku.
Zasięg, środowisko
Różne podgatunki w północnych Andach, wschodniej Wenezueli, Gujanie i od południowo-wschodniej Brazylii do północno-wschodniej Argentyny. Rzadki w nizinnych i wyżynnych lasach i w zadrzewieniach.
Zachowanie
Zwykle spotykany samotnie, odwiedza drzewa owocowe. Samce gromadzą się na niewielkich tokowiskach, wydają głębokie, huczące dźwięki, żeby przywabić samicę.
Podgatunki
Wyróżniono 5 podgatunków P. scutatus[3][6]:
  • P. s. occidentalis Chapman, 1914 – zachodnia Kolumbia i północno-zachodni Ekwador
  • P. s. granadensis (Lafresnaye, 1846) – środkowa i północno-wschodnia Kolumbia do północnej i zachodniej Wenezueli
  • P. s. orenocensis (Lafresnaye, 1846) – wschodnia Wenezuela i północna Gujana
  • P. s. masoni Ridgway, 1886 – wschodnie Peru
  • P. s. scutatus (Shaw, 1792) – wschodni Paragwaj, północno-wschodnia Argentyna i południowo-wschodnia Brazylia
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 1994 roku uznaje kruczyńca rubinowego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako rzadki i rozmieszczony plamowo. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy; w części zasięgu jego liczebność spada ze względu na niszczenie siedlisk i polowania dla mięsa[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Pyroderus scutatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Pyroderus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2012-02-22] (ang.).
  3. a b c Snow, D. & Bonan, A.: Red-ruffed Fruitcrow (Pyroderus scutatus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-19)].
  4. a b BirdLife International, Pyroderus scutatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2019-3 [dostęp 2020-03-06] (ang.).
  5. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Cotingini Bonaparte, 1849 (1822) (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-06].
  6. a b F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Cotingas, manakins, tityras, becards. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-06]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]