Przejdź do zawartości

Królowie Kartaginy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Królowie Kartaginy – przywódcy starożytnej Kartaginy w pierwszych wiekach jej istnienia, przed wytworzeniem się ustroju republikańskiego[1][2]. Pełnili oni funkcje reprezentacyjne i ceremonialne[3], sprawowali naczelne dowództwo nad armią[4], a także przewodzili obrzędom sakralnym[4][5].

W miastach–państwach Fenicjan, do których należała początkowo też Kartagina, na czele władz stali królowie. Zakres ich władzy był ograniczony przez rosnące wpływy krajowych oligarchów[3]. Od połowy VI wieku p.n.e. kartagińscy królowie pochodzili z rodu Magonidów, który jednak znika ze źródeł około połowy IV wieku p.n.e.; od 396 p.n.e. faktyczna władza w państwie przeszła w ręce oligarchicznych gremiów arystokracji[6]. Arystoteles opisywał ustrój Kartaginy jako „ustrój mieszany”, czyli łączący elementy monarchii i republiki[7].

Po zupełnym upadku władzy królewskiej w Kartaginie na czele państwa stali dwaj wybieralni sufeci[3], funkcjonował 300-osobowy „senat” i zgromadzenie ludowe[8].

Lista królów kartagińskich[potrzebny przypis]

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gilbert Charles Picard, Colette Picard, Vie et mort de Carthage, Paris: Hachett, 1968 (fr.).
  2. Andrew Lintott, Violence, Civil Strife and Revolution in the Classical City, Routledge, 2014, s. 66 (ang.).
  3. a b c Jaczynowska, Musiał i Stępień 1999 ↓, s. 164.
  4. a b Kęciek 2007 ↓, s. 45.
  5. Kęciek 2007 ↓, s. 68.
  6. Kęciek 2007 ↓, s. 87–88.
  7. Kęciek 2007 ↓, s. 115.
  8. Kęciek 2007 ↓, s. 116.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, wyd. drugie, Warszawa: Attyka, 2007.
  • Maria Jaczynowska, Danuta Musiał, Marek Stępień, Historia starożytna, Warszawa: Trio, 1999, s. 164.