Przejdź do zawartości

Kustrzebka pęcherzykowata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kustrzebka pęcherzykowata
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

workowce

Klasa

kustrzebniaki

Rząd

kustrzebkowce

Rodzina

kustrzebkowate

Rodzaj

kustrzebka

Gatunek

kustrzebka pęcherzykowata

Nazwa systematyczna
Peziza vesiculosa Bull.
Herb. Fr. 10: tab. 457, fig. 1 (1790)

Kustrzebka pęcherzykowata (Peziza vesiculosa Bull.) – gatunek grzybów z rodziny kustrzebkowatych (Pezizacae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peziza, Pezizaceae, Pezizales, Pezizomycetidae, Pezizomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].

Synonimów nazwy naukowej ma ponad 30. Niektóre z nich[2]:

  • Aleuria vesiculosa (Bull.) Gillet 1881
  • Galactinia vesiculosa (Bull.) 1953
  • Helvella vesiculosa (Bull.) Bolton
  • Peziza isochroa (Pers.) Sacc. 1889
  • Pustularia vesiculosa (Bull.) Fuckel 1870
  • Scodellina vesiculosa (Bull.) Gray 1821

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Owocnik

O średnicy 4–8 cm, czasami nawet do 15 cm. Początkowo jest kulisty i długo utrzymuje taki kształt. W czasie dojrzewania zarodników otwiera się i rozpłaszcza. Jego zewnętrzna powierzchnia ma barwę od białawej do beżowej i jest delikatnie szorstka, łuseczkowata i delikatnie popękana. Powierzchnia wewnętrzna jest gładka, o barwie od bladocielistej do brązowej[3][4].

Miąższ

Bardzo cienki, kruchy, jasnoochrowobiaławy, nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Bez wyraźnego zapachu i smaku[3].

Zarodniki

Wysyp zarodników biały do białokremowego. Zarodniki bezbarwne, gładkie, eliptyczne, o rozmiarach 21–24 × 10–14 μm[4].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Notowana jest w Ameryce Północnej, Południowej, Europie, Azji, Australii i Nowej Zelandii[5]. W Polsce jest dość pospolita[4].

Wyrasta w ogrodach, przy drogach, na polach, na kompoście, na żyznej, nawożonej ziemi. Pojawia się od wiosny do jesieni[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof. Nie jest trująca, jednak ze względu na brak smaku oraz miejsce występowania uważana jest za grzyb niejadalny[4].

Gatunki podobne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2015-12-16]. (ang.).
  3. a b c J. Breitenbach, F. Kraenzlin – Fungi of Switzerland 1 – Acomycota (1981)
  4. a b c d e Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
  5. Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].