L’amorosa filosofia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Miłosna filozofia
L’amorosa filosofia
Autor

Francesco Patrizi

Tematyka

filozofia miłości, etyka

Typ utworu

dialog

Pierwsze wydanie
Język

włoski

Miłosna filozofia (wł. L’amorosa filosofia) – niedokończony[1] traktat filozoficzny Francesca Patriziego, stanowiący próbę stworzenia filozofii miłości, która byłaby równocześnie filozofią bytu[2].

Treść[edytuj | edytuj kod]

Miłosna filozofia jest utworem antyneoplatońskim, jakkolwiek napisanym ręką Patriziego. Dlatego Borys Kuzniecow uważa, że dzieło to może nie wyrażać poglądów Patriziego[3]. Podstawową treścią książki są monologi jej bohaterki, Tarquinii Molzy, od której, zdaniem Borysa Kuzniecowa, może pochodzić podstawowa koncepcja książki. Repliki Patriziego sformułowane są zazwyczaj w duchu filozofii platońskiej. Sam siebie nazywa w tej rozmowie platonikiem, a i Tarquinia niejednokrotnie przypomina mu o jego przynależności do „platończyków”[4].

Fundamentalnym i wyjściowym pojęciem Miłosnej Filozofii jest miłość do samego siebie, filautia[4], którą Patrizi określa jako

początek, źródło i podstawę wszystkich innych rodzajów miłości, i wszystkich uczuś naszej duszy, i wszystkich myśli, i wszystkich czynów[5].

Filautia właściwa jest wszystkim przedmiotom, światu w całości i nawet Bogu. Miłość bliźniego daje zadowolenie i nagrodę po śmierci, a więc jest zmodyfikowaną filautią. Takimi argumentami Patrizi (lub Molza) przekształca miłość w podstawę bytu[4].

W swej pracy Miłosna filozofia Patrizi występuje jako spadkobierca i kontynuator tradycji humanistycznego indywidualizmu, ponieważ dobro osobiste traktowane jest jako probierz moralności[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Горфункель 1980 ↓, s. 261.
  2. Kuzniecow 1980 ↓, s. 223.
  3. Kuzniecow 1980 ↓, s. 222–223.
  4. a b c Kuzniecow 1980 ↓, s. 224.
  5. F. Patrizi: L’amorosa filosofia. Firenze: 1963, s. 102.
  6. Горфункель 1980 ↓, s. 262.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

w języku polskim
w innych językach