Lakshmi Sahgal
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
lekarz |
| Odznaczenia | |
| |
Lakshmi Sahgal z domu Swaminathan, często określana jako Kapitan Lakshmi (ur. 24 października 1914 w Madrasie, zm. 23 lipca 2012 w Kanpurze) – indyjska lekarka, odznaczona przez prezydenta Indii Kocherila Ramana Narayanana Orderem Padma Vibhushana.
Była rewolucjonistką indyjskiego ruchu niepodległościowego, oficerem Indyjskiej Armii Narodowej i minister spraw kobiet w rządzie Azada Hinda. Sahgal jest powszechnie określana w Indiach jako „Kapitan Lakshmi”, nawiązując do jej rangi, gdy została wzięta do niewoli w Birmie podczas II wojny światowej.
Wczesne życie[edytuj | edytuj kod]
Sahgal urodziła się jako Lakshmi Swaminathan, córka S. Swaminathana, prawnika pracującego w Sądzie Najwyższym w Madrasie i Ammu Swaminathan z domu Ammukutty, pracowniczki socjalnej i działaczki niepodległościowej, pochodzącej z arystokratycznej rodziny Nair, znanej jako rodzina "Vadakkath" z Anakkary w Palakkad, w stanie Kerala. Lakshmi była starszą siostrą Mrinalini Sarabhai i Govinda Swaminathana[1][2]. W 1938 roku ukończyła studia medyczne, a rok później otrzymała dyplom z ginekologii i położnictwa. Pracowała jako lekarz w szpitalu rządowym Kasturba Gandhi w Triplicane, w pobliżu Ćennaj[1]. W 1940 roku wyjechała do Singapuru, aby leczyć najbiedniejszych i migrujących robotników indyjskich. Tam poznała członków Indyjskiej Armii Narodowej (Azad Hind Fauj]) Subhas Czandra Bose[1].
Okres wojny[edytuj | edytuj kod]
Po poddaniu Singapuru przez Brytyjczyków Japonii w 1942 roku pomagała rannym jeńcom wojennym. Wielu z nich pragnęło utworzenia indyjskiej armii niepodległościowej. Dążenia te doprowadziły do powstania Indyjskiej Armii Narodowej (INA) od przywództwem generała Mohana Singha, jednak nie otrzymała ona aprobaty ze strony okupujących wojsk japońskich[3]. 2 lipca 1943 roku przybył do Singapuru Netaji Subhash Chandra Bose, aby kierować INA. Doktor Lakshmi Sahgal poprosiła o spotkanie z nim w wyniku czego otrzymała mandat na założenie pułku kobiecego Rani Jhansi, do którego kobiety chętnie wstępowały. Jej regiment był wyjątkowo aktywny na froncie i na polu medycznym. Sama Sahgal otrzymała stopień pułkownika[4]. Na stałe przylgnęło do niej określenie „Kapitan Lakshmi” i do końca życia tak właśnie zwracało się do niej wiele osób[3].
W grudniu 1944 roku INA maszerowała z armią japońską do Birmy, ale w marcu 1945 roku, gdy fala wojny zwróciła się przeciwko nim, kierownictwo INA zarządziło odwrót, zanim mogli wejść do Imphal[3]. Kapitan Lakshmi została aresztowana przez armię brytyjską w maju 1945 roku[2]. Była przetrzymywana w Birmie do marca 1946 roku[3].
Działalność powojenna[edytuj | edytuj kod]
W Lahore w marcu 1947 roku wyszła za mąż za pułkownika Prema Kumara Sahgala i osiadła w Kanpur, gdzie pracowała jako lekarka, pomagała uchodźcom i najbiedniejszym[4]. W 1971 roku wstąpiła do Komunistycznej Partii Indii (Marksistowską), zaangażowała się w politykę, działała w związkach zawodowych, a potem w ruchu kobiecym[3]. Podczas kryzysu w Bangladeszu zorganizowała obozy pomocy i pomoc medyczną w Kalkucie dla uchodźców, którzy dotarli do Indii z Bangladeszu. W 1981 roku została wiceprzewodniczącą Ogólnoindyjskiego Demokratycznego Stowarzyszenia Kobiet (AIDWA)[3].
W 1996 roku została aresztowana za udział w kampanii przeciwko konkursowi Miss World w Bangalore. Kierowała zespołem medycznym pomagającym ofiarom katastrofy w Bhopalu w grudniu 1984 roku, pracowała nad przywróceniem pokoju w Kanpur po zamieszkach skierowanym przeciwko sikhom w 1984 roku, po zamachu na Indirę Gandhi[3]. W 1998 roku została odznaczona przez prezydenta Indii Kocherila Ramana Narayanana Orderem Padma Vibhushana[4][3].
W 2002 roku cztery lewicowe partie - Komunistyczna Partia Indii, Komunistyczna Partia Indii (Marksista), Partia Rewolucyjnych Socjalistów i Ogólnoindyjski Blok Postępowy wysunęły kandydaturę Lakshmi Sahgal w wyborach prezydenckich. Była jedynym przeciwnikiem A.P.J. Abdula Kalama, który zwyciężył[1][5].
Sahgal zmarła w dniu 19 lipca 2012 w Kanpur, w wyniku zatrzymania akcji serca, w wieku 97 lat. Zgodnie z jej życzeniem ciało zostało przekazane uczelni medycznej na cele badawcze[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d B. Kolappan: A fulfilling journey that began in Madras. The Hindu. [dostęp 2019-06-08]. (ang.).
- ↑ a b The legacy of Mrinalini Sarabhai’s family. The Indian Express. [dostęp 2019-06-09]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Parvathi Menon: Captain Lakshmi Sahgal (1914 - 2012) - A life of struggle. The Hindu. [dostęp 2019-06-09]. (ang.).
- ↑ a b c d Lakshmi Sehgal no more. The Telegraph. [dostęp 2019-06-09].
- ↑ Muzułmanin prezydentem Indii. Wprost.pl. [dostęp 2019-06-08].