Przejdź do zawartości

Lew Władimirski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lew Władimirski
Лев Анатольевич Владимирский
ilustracja
admirał admirał
Data i miejsce urodzenia

27 września 1903
Gurjewo

Data i miejsce śmierci

7 września 1973
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1921–1970

Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna ZSRR

Jednostki

Flota Czarnomorska

Stanowiska

dowódca dywizjonu,
dowódca floty

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji;
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Uszakowa II klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Odessy” Medal „Za obronę Sewastopola” (ZSRR) Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”

Lew Anatolewicz Władimirski, (ros.) Лев Анатольевич Владимирский (ur. 14 września?/27 września 1903 w Gurjewie, zm. 7 września 1973 w Moskwie) – radziecki admirał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Zaciągnął się do Armii Czerwonej jako ochotnik podczas rosyjskiej wojny domowej i walczył przeciwko islamskim powstańcom w Turkiestanie, później w 1921 roku ponownie się zgłosił jako ochotnik tym razem do marynarki wojennej.

W 1925 roku Władimirski ukończył Akademię Marynarki Wojennej im. Michaiła Frunzego, w 1927 roku studiował na specjalnych kursach dla oficerów dowódczych oraz na Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego w 1952 roku.

Władimirski służył na okrętach działających na Morzu Czarnym i Azowskim jako nawigator, obserwator dowódczy, artylerzysta i starszy zastępca dowódcy niszczyciela. Od 1932 roku dowodził niszczycielem eskortowym, niszczycielem, liderem, a od 1937 roku służył jako szef sztabu brygady krążowników i oficer operacyjny brygady krążowników. Na początku 1938 roku służył na francuskim statku transportowym „Bonifacio”, który dostarczał broń i amunicję dla hiszpańskich komunistów w ostatnich fazach hiszpańskiej wojny domowej. Pod koniec 1938 roku Władimirski dowodził jednostką okrętów hydrograficznych, które ukończyły przejście z Morza Bałtyckiego na Ocean Spokojny.

Po zaakceptowaniu dostarczenia pierwszego niszczyciela typu Taszkent, od czerwca 1939 roku Władimirski dowodził dywizjonem Floty Czarnomorskiej, który już od rozpoczęcia II wojny światowej uczestniczył w walkach podczas obrony Odessy i Sewastopola. We wrześniu 1941 roku dowodził desantem morskim w rejonie Grigorewki. W maju 1943 roku Władimirski przejął dowództwo nad Flotą Czarnomorską, dowodząc siłami morskimi, które wykonywały desanty morskie w Noworosyjsku i w rejonie kerczeńsko-eltigeńskim w 1943 roku. W maju 1944 roku Władimirski został mianowany na dowódcę dywizjonu Floty Bałtyckiej. Objął dowództwo podczas brania udziału w operacji wyborskiej w 1944 roku.

W 1947 roku Władimirski został mianowany na admirała-inspektora głównej inspekcji sił zbrojnych, a później służył jako szef administracji morskich instytucji edukacyjnych i zastępca szefa inspektora sił zbrojnych dla wojskowych sił morskich (WMF). Od 1952 roku Władimirski był szefem dyrekcji wojskowych szkoleń morskich, a od kwietnia 1953 roku szefem administracji szkoleń wojskowych WMF, stając się w marcu 1955 roku zastępcą Gławkoma WMF w dziedzinie budowania okrętów. W latach 1956–1959 Władimirski był przewodniczącym komitetu naukowego i technicznego marynarki.

Od 1959 roku Władimirski pracował głównie jako naukowiec i pedagog, w tym jako zastępca szefa Akademii Marynarki Wojennej (w latach 1962–1967) i także jako profesor-konsultant akademii (w latach 1967–1970). Od 15 października 1968 roku stał na czele kilku radzieckich ekspedycji oceanograficznych; w 1968 roku – w wyprawie dookoła świata na statku oceanograficznym „Polus” (z ros. biegun).

Władimirski wycofał się ze służby w 1970 roku.

Jego imieniem został nazwany jeden z oceanicznych statków badawczych proj. 852 „Admirał Władimirskij”, zbudowany w szczecińskiej stoczni im. Warskiego[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Океанографическое исследовательское судно (ОИС) «Л.... [w:] foreign-resorts.ru «Форин Резортс» туризм и отдых вокруг света, описания достопримечательностей [on-line]. foreign-resorts.ru, 1 sierpnia 2014. [dostęp 2015-10-16]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sergiej Aleksandrowicz Zonin: Faithfull to the ocean: About L.A., Vladimirsky. Moskwa: Politizdat, 1986. (Сергей Александрович Зонин: Верность океану: О Л. А. Владимирском. Политиздат, 1986. [1])