Linneit
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
Co2+Co23+S4 |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
4,5–5,5[1] |
| Przełam | |
| Łupliwość | |
| Pokrój kryształu |
ośmiościenny |
| Układ krystalograficzny | |
| Klasa krystalograficzna |
oktaedryczna[4] |
| Właściwości mechaniczne | |
| Gęstość | |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
srebrzystobiała, stalowoszara[1], fioletowa |
| Rysa | |
| Połysk | |
| Dodatkowe dane | |
| Klasyfikacja Strunza |
2.DA.05[4] |
Linneit – rzadki minerał klasy siarczków, będący siarczkiem kobaltu[3].
Nazwa pochodzi od nazwiska szwedzkiego botanika i geologa Karola Linneusza[3][4].
Właściwości
[edytuj | edytuj kod]Krystalizuje w układzie regularnym[1]. Wykształca zazwyczaj kryształy o pokroju ośmiościennym, sześciennym[3], niekiedy bliźniaki[2], kryształy narosłe oraz szczotki[1]. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych[1] i jako wpryśnięcia i impregnacje[2][3]. Jest minerałem kruchym i nieprzezroczystym[2]. Rozpuszczalny w kwasie azotowym[2]. Często zawiera izomorficzne domieszki żelaza, niklu, selenu, miedzi, czasem także indu[3][4].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Występuje w utworach hydrotermalnych[1] oraz pneumatolitycznych[3]. Spotykany w złożach kruszców[2] kobaltu i niklu[3]. Zazwyczaj występuje w żyłach i gniazdach kruszcowych[3]. Towarzyszą mu syderyt, galena, tetraedryt, baryt, kobaltyn, milleryt, bornit, hematyt, magnetyt, dolomit,erytryn, piryt, chalkopiryt, pirotyn, arsenopiryt, kwarc i kalcyt[1][2][3][4].
Miejsce występowania
[edytuj | edytuj kod]- Miedzianka, Lubin, Męcinka Polska[3][4]
- Szwecja[2]
- Kongo[2]
- Zambia[2]
- USA[2][4] (Missouri)
- Lanzada, Włochy[4]
- pasmo górskie Rudawy[3][4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Rupert Hochleitner, Minerały, kamienie szlachetne, skały, Multico Oficyna Wydawnicza, 15 kwietnia 2022, s. 128, ISBN 978-83-7073-816-7.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Walter Schumann, Minerały świata, Alma-Press, 2003, s. 172, ISBN 978-83-7020-313-9.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Jerzy Żaba, Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów, Wydawnictwa Videograf SA, 2024, s. 260, ISBN 978-83-8293-231-7.
- ↑ a b c d e f g h i Linnaeite, [w:] Mindat.org [online], Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2025-06-05] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck–Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-194-9.