Ljubomir Jovanović
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 lutego 1929 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, historyk |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Partia |
Partia Radykalna |
Ljubomir Jovanović (serb. Љубомир Јовановић; ur. 2 lutego 1865 w Kotorze, zm. 10 lutego 1929 w Belgradzie) – serbski polityk i historyk[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1887 roku ukończył studia historyczne i filozoficzne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Belgradzie. Od 1903 roku był profesorem[1].
W 1905 roku wstąpił do Partii Radykalnej. W latach 1906–1909 był wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Zgromadzenia Narodowego Królestwa Serbii. Był także ministrem spraw wewnętrznych (1909–1910 i 1914–1918) i oświaty (1911–1914)[1].
W 1918 roku został członkiem Rady Państwa nowo powstałego Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców. W latach 1922–1923 sprawował funkcję ministra ds. wyznań. W latach 1923–1924 przewodniczył natomiast jugosłowiańskiemu Zgromadzeniu Narodowemu. W 1926 roku popadł w konflikt z Nikolą Pašiciem i został wydalony z partii[1].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
(opracowano na podstawie materiału źródłowego[1])
- Ratovanje hercega Stjepana s Dubrovnikom 1451–1454 (1888)
- Istorija srpskog naroda (1893–1894)
- Stogodišnjica srpskog ustanka (1904)