Lucia Annunziata
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 sierpnia 1950 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
dziennikarka, prezenterka telewizyjna, pisarka |
Lucia Annunziata (ur. 8 sierpnia 1950 w Sarno[1]) – włoska dziennikarka, prezenterka telewizyjna i pisarka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształciła się na Uniwersytecie Neapolitańskim im. Fryderyka II i na Università degli Studi di Salerno, uzyskując dyplom z filozofii[2]. Początkowo pracowała jako nauczycielka, w 1976 zawodowo zajęła się dziennikarstwem[2]. Była korespondentką komunistycznej gazety „il manifesto” oraz dziennika „la Repubblica” w Stanach Zjednoczonych[1]. Relacjonowała m.in. rewolucję nikaraguańską i wojnę domową w Salwadorze. Później zajmowała się kwestiami Bliskiego Wschodu jako korespondentka z Izraela[2]. W 1993 dołączyła do redakcji „Corriere della Sera”[1], ponownie przebywała w USA[2]. W połowie lat 90. związała się z włoskim nadawcą publicznym RAI, zaczynała jako prowadząca program Linea tre w Rai 3[1]. W latach 1996–1998 była dyrektorką serwisów informacyjnych TG3[3]. Od 2000 prowadziła własną agencję informacyjną APBiscom[2]. W latach 2003–2004 pełniła funkcję prezesa RAI. W 2004 została publicystką dziennika „La Stampa”[3].
W latach 2005–2023 prowadziła w Rai 3 własny talk-show In mezz’ora (od 2017 pod nazwą Mezz’ora in più)[2][3]. W tej samej stacji była też prezenterką programów Potere i Leader[2]. W latach 2012–2020 kierowała również redakcją włoskiej edycji serwisu „HuffPost”[3]. Niejednokrotnie wchodziła w spory ze swoimi rozmówcami, m.in. w trakcie kampanii wyborczej w 2006 w swoim programie pokłóciła się z premierem Silviem Berlusconim, który opuścił studio podczas nagrania[2].
W 2024 została główną kandydatką Partii Demokratycznej w wyborach europejskich w jednym z okręgów[4].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- La crepa, Rizzoli, Mediolan 1998, ISBN 88-17-68036-2.
- No. La seconda guerra irachena e i dubbi dell’Occidente, Donzelli, Rzym 2002, ISBN 88-7989-746-2.
- La sinistra, l’America, la guerra, Mondadori, Mediolan 2005, ISBN 88-04-54661-1.
- 1977. L’ultima foto di famiglia, Einaudi, Turyn 2007, ISBN 978-88-06-18623-4.
- Il potere in Italia, Marsilio, Wenecja, 2011, ISBN 978-88-317-0733-6.
- L’Inquilino: da Monti a Meloni: indagine sulla crisi del sistema politico, Feltrinelli, Mediolan 2022, ISBN 978-88-07-49347-8.
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Odznaczona Order Zasługi Republiki Włoskiej II klasy (2006)[5]. Otrzymała nagrody dziennikarskie Premiolino i Premio Saint-Vincent[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Chi è Lucia Annunziata. corriere.it, 13 marca 2003. [dostęp 2024-03-28]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i Lucia Annunziata, 30 anni in Rai: dal Tg3 alla presidenza fino a „In Mezz’ora”. lapresse.it, 25 maja 2023. [dostęp 2024-03-28]. (wł.).
- ↑ a b c d Annunziata, Lucia. treccani.it. [dostęp 2024-03-28]. (wł.).
- ↑ Europee, ora è ufficiale: Lucia Annunziata sarà capolista del Pd nel Sud. salernotoday.it, 26 marca 2024. [dostęp 2024-03-28]. (wł.).
- ↑ Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 1 marca 2006. [dostęp 2024-03-28]. (wł.).