Ludwik Szenderowski (1905–1993)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
Ludwik Szenderowski (ur. 30 czerwca 1905 w Kowlu, zm. 27 marca 1993 w Warszawie) – polski duchowny protestancki, jeden z liderów Związku Ewangelicznych Chrześcijan (ZECh), a następnie Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego (ZKE), którego był współtwórcą.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]
Przyszedł na świat w Kowlu. Był synem Ludwika Szenderowskiego Seniora, prezesa Zjednoczenia Ewangelicznych Chrześcijan i Baptystów w Polsce[1]. W okresie międzywojennym był aktywistą ZECh, w latach 1935-1939 był jego zwierzchnikiem[2].
W czasie II wojny światowej, jako ochotnik był uczestnikiem powstania warszawskiego w ramach 3 batalionu pancernego „Golski” odcinek „Topór” - Podobwód „Sławbor” - I Obwód „Radwan” Okręgu Warszawskiego AK[3]. Po wojnie uczestniczył w odbudowie ruchu ewangelikalnego w Polsce. Wspólnie ze Stanisławem Krakiewiczem zorganizował w dniach 24–26 maja 1947 r., „Konferencję Braterską” w Ustroniu, podczas której utworzono ZKE[4]. Aresztowany we wrześniu 1950 przez służbę bezpieczeństwa, podczas szeroko zakrojonej akcji wymierzonej w działaczy ewangelikalnych w Polsce związanych ze Zjednoczonym Kościołem Ewangelicznym, Zjednoczeniem Kościołów Chrystusowych i Kościołem Chrześcijan Wiary Ewangelicznej. Ludwik Szenderowski został skazany na 9 lat więzienia ze względu na rozległe kontakty ze współwyznawcami ze Stanów Zjednoczonych[5]. Na wolność wyszedł jako ostatni z grupy zatrzymanych w ramach akcji, został ułaskawiony dopiero 4 kwietnia 1955 roku[6]. W latach 1953–1956 był członkiem NRK ZKE[7]. Zmarł w 1993 roku. Został pochowany na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera U-2-1)[8].
Poglądy
[edytuj | edytuj kod]Uważał, że prawdziwe chrześcijaństwo istniało do edyktu mediolańskiego. Konstantyn Wielki połączył kościół z państwem i miało to katastrofalne skutki[9]. Uważał, że w Rosji reformacja rozpoczęła się w roku 1813 z chwilą założenia Towarzystwa Biblijnego[10].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Евангельские христиане: возрожденное евангельское движение в исторической церкви: Исторический очерк (XIX–XX в.), Toronto: Kanadskij Soûz Evangel'skih Hristian, 1980.
- Иван Проханов (Биографический очерк), Торонто: Евангельская вера, 1986.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Historia Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce. kech.pl. [dostęp 2014-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-13)]. (pol.).
- ↑ Tomaszewski 2009 ↓, s. 98.
- ↑ Ludwik Szenderowski. www.44.pl. [dostęp 2014-03-18]. (pol.).
- ↑ Tomaszewski 2009 ↓, s. 25-28.
- ↑ Mironczuk 2006 ↓, s. 53.
- ↑ Mironczuk 2006 ↓, s. 63.
- ↑ Mironczuk 2006 ↓, s. 166.
- ↑ Ludwik Szenderowski. www.grobonet.com. [dostęp 2014-03-18]. (pol.).
- ↑ Szenderowski 1931a ↓, s. 4-5.
- ↑ Szenderowski 1931b ↓, s. 5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ludwik Szenderowski. www.44.pl. [dostęp 2014-03-18]. (pol.).
- Jan Mironczuk: Polityka państwa wobec Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w Polsce (1947-1989). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2006. ISBN 83-89100-95-9.
- Ludwik Szenderowski. Ewangelizacja i Ewangeliczni Chrześcijanie w Rosji. „Ewangeliczny Chrześcijanin”. Nr 2, s. 5-6, 1931.
- Ludwik Szenderowski. O historji Ewangelicznych Chrześcijan. „Ewangeliczny Chrześcijanin”. Nr 1, s. 3-7, 1931.
- Henryk Ryszard Tomaszewski: Zjednoczony Kościół Ewangeliczny 1947-1987. Warszawa: KOMPAS II, 2009. ISBN 978-83-925744-5-3.