Przejdź do zawartości

Młyn w Ołoboku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Młyn wodny w Ołoboku
Zabytek: nr rej. 911/A
Ilustracja
Stan w 2012
Państwo

 Polska

Miejscowość

Ołobok

Adres

ul. Brylińskiego 1

Typ budynku

młyn wodny

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

lata 40. XIX w.

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Ołoboku”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Ołoboku”
Położenie na mapie powiatu ostrowskiego
Mapa konturowa powiatu ostrowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Ołoboku”
Położenie na mapie gminy Sieroszewice
Mapa konturowa gminy Sieroszewice, u góry znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Ołoboku”
Ziemia51°38′15,4500″N 18°04′19,5204″E/51,637625 18,072089

Młyn w Ołoboku – zabytkowy młyn wodny zlokalizowany w Ołoboku (powiat ostrowski). Powstał zapewne w latach 40. XIX wieku[1].

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Młyn stanowił element założenia klasztornego cysterek i znajduje się wraz z nim na północnym krańcu wsi, na niewysokiej skarpie doliny Prosny, w odległości 150 metrów od koryta tej rzeki, nad sztucznie wykopanym kanałem młyńskim[1].

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Obiekt zbudowany na planie prostokąta o bokach 11,5 na 19 metrów, kryty dachem naczółkowym. Składa się z pomieszczeń mieszkalnych na parterze oraz w zachodniej części piętra i izb produkcyjnych - po stronie wschodniej. Część parterowa, mieszkalna jest murowana, część produkcyjna - wieńcowa, piętro w całości szachulcowe. We wnętrzu zachowana jest drewniana klatka schodowa z tralkowaną balustradą. Na jednej z desek wyryto ozdobne litery w owalu, zapewne są to inicjały fundatora[1].

Historia po 1945

[edytuj | edytuj kod]

Po II wojnie światowej obiekt nie pełnił roli młyna i trudne jest ustalenie daty jego zamknięcia dla tej działalności. Brak jest zupełnie wyposażenia młyńskiego i nie ma też śladów po urządzeniach doprowadzających wodę. Po 1945 w części produkcyjnej funkcjonowała olejarnia o napędzie ręcznym i konnym. Właściciel przesiedlony z kresów wschodnich, który otrzymał budynek, zupełnie o niego nie dbał, m.in. rozebrał ozdobne piece kaflowe. W 1982 nastąpiła zmiana właściciela - nowy zwrócił się do konserwatora zabytków o możliwość rozbiórki obiektu[1], do czego jednak nie doszło.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Wojciech Jankowski, Młyn do rozbiórki?, w: Spotkania z Zabytkami, nr 2/1987, s.37, ISSN 0137-222X