MB-3 Tamoyo
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Bernardini S/A Industria e Comercio |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
Saab-Scania DSI-14 o mocy 368 kW przy 2100 obr./min (Tamoyo) |
| Poj. zb. paliwa |
700 dm³ |
| Długość |
8770 mm |
| Szerokość |
3220 mm |
| Wysokość |
2200 mm (do stropu wieży) |
| Prześwit |
500 mm |
| Masa |
bojowa: 30 000 kg |
| Moc jedn. |
12,3 (Tamoyo) |
| Nacisk jedn. |
0,072 MPa |
| Osiągi | |
| Prędkość |
67 km/h |
| Zasięg pojazdu |
550 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 1,3 m |
| Rowy (szer.) |
2,4 m |
| Ściany (wys.) |
0,71 m |
| Kąt podjazdu |
60 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata czołgowa kalibru 90 mm (68 nab.) (Tamoyo) 1 x armata czołgowa L7A3 kalibru 105 mm (Tamoyo III) 1 x czkm M2 HB kalibru 12,7 mm | |
MB-3 Tamoyo – brazylijski czołg podstawowy skonstruowany w latach 80. Nie produkowany seryjnie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na przełomie lat 70. i 80. na wyposażeniu armii brazylijskiej znajdowały się czołgi M41 Walker Bulldog i X1A. Produkująca te pojazdy firma Bernardini S/A rozpoczęła w drugiej połowie lat 70. prace nad nowym czołgiem. Miał on być modernizacją czołgu M41 i otrzymał oznaczenie X-30. Jego masa miała być zbliżona do 30 ton, a uzbrojeniem głównym miała być armata czołgowa kalibru 90 lub 105 mm. Prace nad tym projektem zakończono przed wybudowaniem prototypu.
W 1982 roku prace nad nowym czołgiem wznowiono. Miał on podobnie jak X-30 być głęboką modernizacją M41. W 1984 roku rozpoczęto próby prototypu. Przy konstrukcji MB-3 starano się wykorzystywać wyłącznie podzespoły produkowane w Brazylii, co spowodowało, że ustępował on powstałemu w tym samym czasie innemu brazylijskiemu czołgowi - EE-T1 Osório. W 1987 roku zaprezentowano nowy prototyp o nazwie Tamoyo III. Został on wyposażony w nowy układ napędowy i nową wieżę z armatą 105 mm.
Na podwoziu czołgu Tamoyo planowano budowę pojazdu ewakuacyjnego oraz samobieżnego działa przeciwlotniczego. Czołg Tamoyo nie był produkowany seryjnie.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Tamoyo jest czołgiem podstawowym. Załogę czołgu tworzy dowódca, działonowy, ładowniczy i mechanik-kierowca. Kierowca zajmuje miejsce w kadłubie, reszta załogi w wieży.
Kadłub i wieża czołgu są wykonany poprzez spawanie walcowanych płyt ze stali pancernej.
W przedniej części kadłuba znajduje się przedział kierowania, środkowej przedział bojowy z wieżą, a w tylnej przedział napędowy.
W przedziale kierowania stanowiska ma mechanik-kierowca. Jego stanowisko znajduje się po lewej stronie kadłuba. Miejsce w pojeździe zajmuje on przez otwierany przez uniesienie i obrót w lewo właz w górnej płycie pancernej. Obserwację terenu zapewniają peryskopy umieszczone przed włazem trzy peryskopy.
Dowódca obserwuje teren przy pomocy przyrządu obserwacyjnego oraz peryskopów zamocowanych w wieżyczce dowódcy. Działonowy dysponuje celownikiem teleskopowym. Do pomiaru odległości od celów używa on dalmierza laserowego. Celowanie ułatwia prosty system kierowania ogniem.
W wieży znajduje się zasadnicze uzbrojenie wozu: 90 mm armata czołgowa. Lufa armaty wyposażona jest w przedmuchiwacz usuwający gazy prochowe po wystrzale. Obok armaty umieszczony jest czołgowy karabin maszynowy M2 HB kalibru 12,7 mm NATO. Prototyp wersji Tamoyo III był uzbrojony w armatę kalibru 105 mm typu L7A3.
Napęd Tamoyo stanowi czterosuwowy wysokoprężny, chłodzony powietrzem silnik Saab-Scania DSI-14 o mocy 368 kW przy 2100 obr./min. Napęd od silnika do kół napędowych jest przenoszony przez hydromechaniczny układ napędowy CD-850-3 i posiada mała liczbę biegów, dwa do przodu i wsteczny. W wersji Tamoyo III zastosowano silnik Detroit Diesel 8V-92TA o mocy 541 kW przy 23000 obr./min i układ przeniesienia mocy CD-850-3. Proponowano także zastosowanie hydromechanicznego układu przeniesienia mocy HMPT-500 (stosowany w bwp M2 Bradley).
MB-3 posiada zawieszenie niezależne na wałkach skrętnych. Każde z 12 kół jezdnych jest połączone za pomocą wahacza z wałkiem skrętnym. Napęd z silnika jest przekazywany na znajdujące się w tylnej części pojazdu koła napędowe. Z przodu pojazdu znajdują się koła napinające. Koła jezdne są kołami podwójnymi, z zewnętrznymi bandażami gumowymi. Wahacze pierwszej, drugiej i ostatniej pary kół współpracują z hydraulicznymi amortyzatorami. Z każdej strony znajdują się także 3 rolki podtrzymujące gąsienice.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Użycki B., Begier T., Sobala S.: Współczesne gasienicowe wozy bojowe. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1996. ISBN 83-86776-09-9.
