Contraamiral Nicolae Negru
.jpg) Jedna z radzieckich korwet proj. 204 w 1983 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Oznaczenie NATO |
Poti Class |
| Historia | |
| Stocznia |
Nr 532, Kercz |
| Położenie stępki |
25 kwietnia 1968 |
| Wodowanie |
12 września 1968 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
MPK-124 |
| Wejście do służby |
30 grudnia 1968 |
| Wycofanie ze służby |
1 kwietnia 1969 |
 Forțele Navale Române
| |
| Nazwa |
V-32 → 32 → „Contraamiral Nicolae Negru” (od 1991 r.) |
| Wejście do służby |
kwiecień 1969 |
| Wycofanie ze służby |
1997 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 436 ton |
| Długość |
58,64 metra |
| Szerokość |
8,13 m |
| Zanurzenie |
3,06 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny gazowe D-2B o łącznej mocy 30 000 KM 2 silniki Diesla M-503V o łącznej mocy 6600 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
32 węzły |
| Zasięg |
2500 Mm przy prędkości 13,5 węzła |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 57 mm AK-725 L/50 (1 x II) 2 rakietowe mbg RBU-2500 | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 x 533 mm (2 x I) |
| Wyposażenie | |
| sonar Herkules-2M radary MR-302 Rubka, Bizan’-4A, Doniec-2 IFF Nichrom-M | |
| Załoga |
52 |
Contraamiral Nicolae Negru, poprzednio MPK-124 i V-32 – rumuńska korweta z okresu zimnej wojny, jeden z trzech pozyskanych przez Rumunię radzieckich okrętów projektu 204E. Okręt został zwodowany 12 września 1968 roku w stoczni numer 532 w Kerczu, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 30 grudnia 1968 roku. W kwietniu 1969 roku jednostka weszła w skład Marynarki Wojennej Rumunii. Okręt, oznaczony numerami V-32 i 32, w sierpniu 1991 roku otrzymał imię „Contraamiral Nicolae Negru”. Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Korwety zwalczania okrętów podwodnych projektu 204 były pierwszymi w ZSRR dużymi okrętami napędzanymi turbinami gazowymi i jednocześnie najszybszymi jednostkami tego typu, jakie kiedykolwiek skonstruowano w tym kraju[1]. W latach 1958–1969 zbudowano łącznie 66 okrętów[2][a]. Trzy okręty projektu 204E (ros. проекта 204Э) dla Rumunii stanowiły uproszczony wariant eksportowy, różniący się m.in. zastosowaniem starszych wyrzutni rakietowych bomb głębinowych RBU-2500 w miejsce RBU-6000[3].
MPK-124 (ros. МПК – Малый противолодочный корабль) zbudowany został w stoczni numer 532 w Kerczu (nr budowy 823)[1][2][b]. Stępkę okrętu położono 25 kwietnia 1968 roku, został zwodowany 12 września 1968 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 30 grudnia 1968 roku[2][4].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był korwetą zwalczania okrętów podwodnych (klasyfikowaną w ZSRR jako mały okręt przeciwpodwodny)[2][5]. Długość całkowita wynosiła 58,64 metra, szerokość 8,13 metra i zanurzenie 3,06 metra[2][4]. Wyporność standardowa wynosiła 436 ton, zaś pełna 546 ton[2][4][c]. Okręt napędzany był przez siłownię typu CODAG, składającą się z dwóch turbin gazowych D-2B o łącznej mocy 30 000 KM oraz dwóch silników wysokoprężnych M-503V o łącznej mocy 6600 KM, poruszającą poprzez wały napędowe dwiema śrubami o stałym skoku, umieszczonymi w dyszach[2][4][d]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 32 węzły[2][4][e]. Zasięg wynosił 2500 Mm przy prędkości 13,5 węzła[2][4]. Energię elektryczną zapewniały dwa generatory wysokoprężne o mocy 272 KM każdy[2]. Autonomiczność wynosiła 7 dób[2].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa działa kalibru 57 mm L/50 w dwudziałowej wieży AK-725, z zapasem amunicji wynoszącym 1100 naboi[2][4]. Kąt podniesienia lufy wynosił 85°, donośność 6000 metrów, teoretyczna szybkostrzelność 120 strz./min, zaś masa naboju 2,8 kg[6]. Broń ZOP stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 533 mm (typu 53, bez torped zapasowych) oraz dwa miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-2500, z zapasem 128 bomb RGB-25 (masa głowicy bojowej 21 kg, zasięg 2500 metrów)[2][6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar artyleryjski MR-103 Bars, system kierowania uzbrojeniem przeciwpodwodnym Smiercz-204, sonar Herkules-2M, radary MR-302 Rubka, Bizan’-4A, Doniec-2, system „swój-obcy” Nichrom-M i radionamiernik ARP-50[2][4].
Załoga okrętu składała się z 52 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][4][f].
Służba[edytuj | edytuj kod]
MPK-124 służył we Flocie Czarnomorskiej zaledwie kilka miesięcy, do 1 kwietnia 1969 roku[2]. W tym samym miesiącu jednostka została zakupiona przez Rumunię i przyjęta w skład Marynarki Wojennej pod oznaczeniem V-32, dołączając do bliźniaczego V-31[2][4]. Później numer burtowy jednostki zmieniono na 32[4]. 15 sierpnia 1991 roku okręt otrzymał nazwę „Contraamiral Nicolae Negru”[4]. Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 podaje, że zbudowano 69 okrętów.
- ↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 163 podaje, że „Contraamiral Nicolae Negru” to były MPK-125.
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415, Moore 1981 ↓, s. 389 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają wyporność standardową 500 ton i pełną 580 ton, zaś Moore 1974 ↓, s. 274 550/650 ton.
- ↑ Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że łączna moc siłowni wynosiła 20 000 KM; według Moore 1981 ↓, s. 389 moc turbin gazowych wynosiła 24 000 KM, a silników Diesla 8000 KM, zaś Moore 1985 ↓, s. 405 podaje, że moc turbin gazowych wynosiła 40 000 KM, a silników Diesla 8000 KM.
- ↑ Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 28 węzłów; według Moore 1981 ↓, s. 389 i Moore 1985 ↓, s. 405 prędkość maksymalna wynosiła 34 węzły, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają prędkość maksymalną 38 węzłów.
- ↑ Według Moore 1985 ↓, s. 405 załoga liczyła 50 osób, Sharpe 1989 ↓, s. 455 podaje 78 osób, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Moore 1981 ↓, s. 389 podają 80 osób.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: MPK-15 small ASW ships (project 204) (1960 - 1968). Navypedia. [dostęp 2018-02-15]. (ang.).
- Ivan Gogin: V31 submarine chasers (1967/1968-1969). Navypedia. [dostęp 2018-02-15]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- M. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
- Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Small anti-submarine ships – Project 204. RussianShips.info. [dostęp 2018-02-15]. (ang.).