Mabuchi Kamo
Mabuchi Kamo (jap. 賀茂真淵 Kamo no Mabuchi; ur. 1697, zm. 1769) – japoński uczony epoki Edo, filozof i poeta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się niedaleko Hamamatsu. Jego ojciec, Masanobu Ōkabe, był kapłanem shintō[1]. Między 1733 a 1736 rokiem pobierał nauki w Kioto u Azumamaro Kady, a następnie zamieszkał w Edo, wstępując na służbę u księcia Munetaki Tayasu, syna sioguna Yoshimune Tokugawy[1]. W 1760 roku przekazał prowadzoną przez siebie szkołę synowi Sadao i udał się w wędrówkę po kraju, odwiedzając m.in. chram Ise-jingū[2].
Był zwolennikiem nacjonalistycznej szkoły kokugaku. Głosił apoteozę instytucji cesarstwa i osoby cesarza, a także prymat japońskiej tradycji i języka, źródła wszelkich nieszczęść spadających na Japonię upatrując w uleganiu wpływom chińskim, zwłaszcza buddyzmowi i konfucjanizmowi[2][3]. Tworzył poezje w stylu waka. Jest autorem komentarzy do dzieł klasycznych takich jak Man’yōshū, Genji monogatari, Kanjikō i Nimanabi[1].
Jego uczniem był Norinaga Motoori[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Louis Frédéric: Japan Encyclopedia. Cambridge: Belknap Press, 2000, s. 465. ISBN 0-674-01753-6.
- ↑ a b c Jolanta Tubielewicz: Historia Japonii. Wrocław: Ossolineum, 1984, s. 305. ISBN 83-04-01486-6.
- ↑ Wielka Historia Świata. T. 8. Kraków: Oficyna Wydawnicza Fogra, 2005, s. 416. ISBN 83-85719-92-X.