Maria Papa Rostkowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maria Papa Rostkowska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1923
Brwinów

Data śmierci

25 października 2008

Dziedzina sztuki

rzeźba, malarstwo

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal 10-lecia Polski Ludowej
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Maria Papa Rostkowska, de domo Baranowska (ur. 4 lipca 1923 w Brwinowie, zm. 25 października 2008) – polska rzeźbiarka i malarka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pocałunek, Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni

Urodziła się 4 lipca 1923 roku[1] w Brwinowie[2], w rodzinie Bolesława Baranowskiego i Rosjanki Nadziei Juduszkin[1]. Kształciła się w Żeńskiej Szkole Architektury im. Stanisława Noakowskiego w Warszawie[3], studiowała u Wojciecha Jastrzębowskiego[4]. W 1943 roku wyszła za mąż za Ludwika Rostkowskiego (zm. 1950)[1][3], któremu pomagała ratować Żydów z getta[3][4]; rok później działała w powstaniu warszawskim, była łączniczką[2][4] Armii Ludowej[4]. Dzięki pomocy rodziny udało jej się uniknąć transportu do Auschwitz-Birkenau[1][2]. W 1945 roku została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[4].

W 1946 roku rozpoczęła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, podczas których wyjechała na dłuższe stypendium do Paryża, gdzie m.in. wzięła udział w wystawie UNESCO[1]. W tym okresie rozstała się z Rostkowskim[1][2]. W pierwszej połowie lat 50. tworzyła obrazy w duchu realizmu socjalistycznego, z wyczuwalną inspiracją twórczością Édouarda Maneta. W 1952 roku rozpoczęła pracę na macierzystej uczelni[1].

19 stycznia 1955 roku na wniosek Ministra Kultury i Sztuki została odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej[5].

W 1957 roku emigrowała z Polski[3], z początku mieszkając w Paryżu[1][6]. W 1958 roku wyszła za mąż za pisarza i krytyka Gualtieriego Papa di San Lazzaro[3][4]. Do przyjaciół małżeństwa należeli tacy artyści jak Marc Chagall, Sonia Delaunay, Hans Arp czy Marino Marini[1][2].

We Włoszech zaczęła interesować się rzeźbą[1]. Pod koniec lat 50. tworzyła w glinie, czasem odlewając także rzeźby w brązie. Od połowy lat 60. skupiła się na pracy z marmurem[3], sama pracując nad doskonaleniem techniki bezpośredniej pracy w kamieniu[1][6]. Jej z pozoru abstrakcyjne prace pełne były zmysłowości[1]. W 1966 roku została wyróżniona nagrodą Fundacji Williama i Nomy Copleyów, do której rekomendował ją Arp[1][6] i Lucio Fontana[6]. Przez trzydzieści lat[6] prowadziła pracownię w Pietrasanta[3][6], niedaleko miejsca wydobycia marmuru karraryjskiego[6]. Jej prace znalazły się na ok. stu wystawach w Europie, a także poza nią (Japonia)[6].

Z pierwszego małżeństwa miała syna Mikołaja[1].

Zmarła 25 października[1] 2008 roku[1][3].

Jej prace znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie[6]. Można je zobaczyć m.in. w Parku Rzeźby Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Anna Zelmańska-Lipnicka, Rzeźbię, bo muszę. Maria Papa Rostkowska [online], Niezła sztuka, 3 marca 2023 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  2. ↑ a b c d e Agata Araszkiewicz, Kobieta z marmuru [online], KrytykaPolityczna.pl, 13 czerwca 2014 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  3. ↑ a b c d e f g h Maria Papa Rostkowska [online], Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku [dostęp 2023-09-30].
  4. ↑ a b c d e f Maria Rostkowska [online], www.1944.pl [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  5. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  6. ↑ a b c d e f g h i Wystawa: „Obietnica szczęścia. Maria Papa Rostkowska” [online], Łazienki Królewskie, 9 września 2023 [dostęp 2023-09-30] (pol.).
  7. ↑ Park Rzeźby [online], Królikarnia - Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego, 8 czerwca 2023 [dostęp 2023-09-30] [zarchiwizowane z adresu 2023-06-08].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maria_Papa_Rostkowska&oldid=73524104”