Marzenia miłosne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marzenia miłosne
Szerelmi álmok – Liszt
Gatunek

historyczny

Rok produkcji

1968-1970

Data premiery

29 października 1970
lipiec 1971 (Polska)

Kraj produkcji

Węgry
ZSRR

Język

węgierski, angielski, niemiecki, francuski, rosyjski

Czas trwania

174 minut

Reżyseria

Márton Keleti

Scenariusz

Imre Keszi
Leonid Liubaszewski

Główne role

Imre Sinkovits
Ariadna Szengełaja
Sándor Pécsi
Kłara Łuczko
Igor Dmitrijew

Muzyka

Ferenc Liszt
Ferenc Farkas

Zdjęcia

István Hildebrand

Scenografia

László Duba
Aleksiej Rudiakow

Kostiumy

Mark Tivadar
Tatiana Ostrogorskaja

Montaż

Mihály Morell

Produkcja

Márton Keleti

Wytwórnia

Mafilm Stúdió 3
Lenfilm

Dystrybucja

Mokép
Goskino

Marzenia miłosne (węg. Szerelmi álmok – Liszt, ros. Ференц Лист — Грёзы любви) – węgiersko-radziecki dramat historyczny z 1970 roku w reżyserii Mártona Keleti, oparty na biografii węgierskiego kompozytora i pianisty Ferenca Liszta[1].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Węgry, 1820 rok. Franciszek Liszt po ukończeniu 9 lat, wraz z rodziną przenosi się do Wiednia i otrzymuje dalszą edukację na fortepianie od kompozytora Carla Czernego.

Po latach dorosły Liszt konkuruje z wybitnym pianistą Sigismondem Thalbergiem w Paryżu. Publiczność toczy zażarte dyskusje, któremu z nich przyznać palmę pierwszeństwa. Spór rozstrzyga sam Thalberg, który po wspólnym koncercie uznaje się za pokonanego.

W tym czasie rodzi się miłość Liszta do pięknej hrabiny Marie d’Agoult. Ta porzuca męża i kochankowie wyjeżdżają do Genewy. Ich związek trwa 10 lat, wypełnionych tylko krótkimi spotkaniami w przerwach między koncertami Liszta we wszystkich europejskich stolicach. W Wiedniu Liszt przeznacza dochód z koncertów na ofiary powodzi w Budapeszcie, gdzie tam owacyjnie witany przez rodaków otrzymuje honorowe obywatelstwo. W Dreźnie wdaje się w kolejny romans z Hiszpanką Lolą Montez. Dla Marie to pretekst do ostatecznego zerwania.

Liszt wyrusza w trasę koncertową do Rosji. W Sankt Petersburgu jego genialna gra fortepianowa robi wrażenie na rodzinie carskiej i rosyjskiej arystokracji, zaś rosyjski kompozytor Michaił Glinka staje się jego przyjacielem. W Kijowie Liszt poznaje piękną szlachciankę Karolinę z Iwanowskich Saint-Wittgenstein, w której ze wzajemnością zakochuje się. Karolina wkrótce opuszcza męża dla Liszta i staje się jego muzą i inspiracją w tworzeniu dedykowanej jej najpiękniejszej kompozycję fortepianową – „Liebesträume”, która staje się przebojem.

Jednak nie mogą wziąć ślubu, ponieważ Karolina jako katoliczka nie rozwiązała swego dotychczasowego małżeństwa z wciąż żyjącym mężem. Niezamężna para przenosi się doWeimaru, gdzie Liszt zostaje kapelmistrzem orkiestry królewskiej, gdyż tylko pod opieką dworu mogą oni bezpiecznie rozpocząć wspólne życie. Staje się to najbardziej produktywnym i szczęśliwym okresem w życiu Liszta.

Po latach starań Karolina otrzymuje rozwód. W przededniu ślubu z Lisztem specjalny wysłannik kardynała przynosi zawiadomienie o cofnięciu dyspensy przez papieża, który pragnie ponownie przejrzeć akta unieważniające poprzednie małżeństwo. Karolina rezygnuje z dalszej walki o rozwód i rozstaje się z Lisztem, a resztę życia spędza samotnie poświęcając się studiom teologicznym. Liszt cierpi z powodu emocjonalnego bólu do końca życia, mimo powszechnego uwielbienia.

W latach 70. XIX wieku Liszt zakłada w Budapeszcie Królewską Narodową Węgierską Akademię Muzyczną, a także odwiedza na krótko Karolinę. W lipcu 1886 roku odwiedza swą córkę w Bayreuth, gdzie dokonuje żywota.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Wersja polska[edytuj | edytuj kod]

Reżyseria: Maria Piotrowska
Wystąpili:

Źródło: [2]

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Rafał Marszałek na łamach „Filmu” dał recenzję negatywną. Odniósł się do stereotypowości „postępowego filmu biograficznego” i na przykładzie Marzeń miłosnych wykpiwał powszechność motywu w tego typu kinie wiecznie nieszczęśliwego artysty mimo wielkiej sławy. Chwalił odwzorowanie muzyki Liszta, której nie szkodzi „mizerny filmowy konterfekt artysty”[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Idziemy do kina. „Film”. 28-29, s. 21, 1971-07-18. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. 
  2. Zbigniew Dolny: Rok 1971. Polski-dubbing.pl, 2008-06-21. [dostęp 2021-09-22]. (pol.).
  3. Rafał Marszałek. Powtórna śmierć Franciszka Liszta. „Film”. 35, s. 4-5, 1971-08-29. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. [dostęp 2022-12-12]. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]