Masakra w Tulsie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Masakra w Tulsie
Ilustracja
Pogorzelisko w Tulsie
Państwo

 Stany Zjednoczone

Miejsca wystąpień

Tulsa

Początek wystąpień

31 maja 1921

Koniec wystąpień

1 czerwca 1921

Ofiary śmiertelne

36 osób

Ranni

800 osób

Aresztowani

ok. 21 osób

Położenie na mapie Oklahomy
Mapa konturowa Oklahomy, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Masakra w Tulsie”
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych
Mapa konturowa Stanów Zjednoczonych, w centrum znajduje się punkt z opisem „Masakra w Tulsie”
36°09′34″N 95°59′11″W/36,159444 -95,986389

Masakra w Tulsiepogrom z 1 czerwca 1921 roku dokonany na czarnoskórych mieszkańcach Tulsy.

Tło[edytuj | edytuj kod]

W 1905 r. w rejonie Tulsy odkryto złoża ropy naftowej, co spowodowało migrację w ten rejon dużej liczby Amerykanów. Biali pracowali głównie przy wydobyciu surowca, jednak czarnym uniemożliwiano tę pracę, wobec czego zakładali oni liczne przedsiębiorstwa obsługujące nafciarzy i ich pracowników. Ustawodawstwo w Oklahomie sankcjonowało segregację rasową, to za jego sprawą Afroamerykanie musieli zamieszkać w Greenwood, gdyż w białych dzielnicach nie wolno im było się osiedlać. Niektórzy czarni przedsiębiorcy, odniósłszy sukces w biznesie, sprzeciwiali się rasistowskiemu ustawodawstwu[1].

W Tulsie znajdowała się stworzona przez Ottowę W. Gurleya dzielnica zamożnych Afroamerykanów[2] – Greenwood[3], nazywana także Czarnym Wall Street[2], jako że zamieszkiwała ją najzamożniejsza społeczność czarnoskórych na Południu Stanów Zjednoczonych[1]. W dzielnicy żyło około 300 biznesmenów, w tym lekarze, farmaceuci[4], hotelarze, restauratorzy, sklepikarze, prawnicy[1], jeden pilot[4], ale także służba zamożnych białych[1].

Sukces czarnoskórych mieszkańców powodował zawiść wśród białych sąsiadów[4], a podsycający ją rasizm powodował niechęć i wrogie nastawienie[1].

Przebieg[edytuj | edytuj kod]

Bezpośrednią przyczyną pogromu, do którego doszło 31 maja 1921 r. było aresztowanie 19-letniego pucybuta Dicka Rowlanda[5], który dzień wcześniej w budynku Drexel[3], gdzie znajdowała się jedyna toaleta dla czarnoskórych w centrum Tulsy, wsiadł do windy na pierwszym piętrze. Kiedy wysiadał na trzecim piętrze[5], biała operatorka windy, 17-letnia Sarah Page krzyknęła[4] – prawdopodobnie Rowland nadepnął jej na nogę[5].

Pod wpływem prasy przy budynku sądu w Tulsie, gdzie Rowland został osadzony po aresztowaniu, zebrał się tłum białych mężczyzn[5], którzy liczył około 1500 osób[6]. Czarnoskórzy weterani I wojny światowej[5] – niektórzy uzbrojeni[7] – próbowali bronić Rowlanda przed linczem[5], ale było ich tylko 75[6]. Szeryf odprawił jednak grupę czarnoskórych[7], i wraz ze swoimi podwładnymi zabarykadował się wówczas na ostatnim piętrze budynku, by chronić aresztowanego[3]. Do starcia doszło, gdy ta grupa opuszczała budynek, a biali usiłowali rozbroić jednego z nich[7]. W wyniku walki zastrzelony został jeden[5] lub kilku białych, a także dwóch Afroamerykanów[7]. Mniej liczni[4] czarnoskórzy zaczęli uciekać w stronę Greenwood[3].

W ramach odwetu wczesnym rankiem następnego dnia[3] kilkusetosobowy tłum białych udał się do tej dzielnicy, gdzie mordowano czarnoskórych, a ich ciała wrzucono do rzeki Arkansas lub pogrzebano w zbiorowych grobach[5]. W wyniku pogromu i m.in. bombardowania dzielnicy z prywatnych samolotów[7] zniszczono ponad sto przedsiębiorstw, szkołę, szpital, bibliotekę[5], sklepy, hotele, dwie redakcje gazet[6] i kościoły oraz ponad 1200 domów[5], co stanowiło 35 kwartałów[3]. Wiele budynków przed spaleniem zostało splądrowanych[6].

Gubernator James B.A. Robertson wprowadził stan wojenny i skierował do Tulsy gwardię narodową[3], w sile 1500 ludzi[8], która asystowała przy gaszeniu pożarów, a także rozdzielała białych i czarnoskórych[3].

Następstwa[edytuj | edytuj kod]

Oficjalnie zginęło 36 osób, chociaż liczba ofiar szacowana była później na około 300, zaś poszkodowanych na 800 osób[3], a około 10 tys. ludzi zostało bez dachu nad głową[7], gdyż zniszczono 1256 budynków[6]. Poszkodowani w tych zajściach nigdy nie odzyskali majątku, ani nie uzyskali rekompensat[7] za straty oszacowane łącznie na 1,5-1,8 mln dolarów[6]. Wielu ocalałych opuściło Tulsę[7].

Masakrę i związane z nią grabieże zatuszowały władze miejskie i stanowe[7] z pomocą Ku-Klux-Klanu[8]. Żaden z białych uczestników masakry nie został skazany za udział w tych zajściach[6]. Prasa nie pisała o pogromie bezpośrednio po niej, również program szkolny nie poruszał tego zagadnienia[4] w Oklahomie do 2000 r., a w programie ogólnokrajowym pojawił się jeszcze później[7].

Badania i upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W 2001 r. powołano oficjalną komisję do zbadania zajść z tych dni[3]. Według badań władze miejskie były odpowiedzialne za rozwój zamieszek, a niektóre źródła wskazują, że mogły je zainicjować, gdyż w tłumie pod aresztem byli głównie policjanci, a plądrującym Greenwood wydawano policyjną broń[7]. Burmistrz i rada miasta planowali bowiem przejąć ziemię czarnoskórych i odsunąć afroamerykańską dzielnicę dalej na północ[8].

Nieznana jest łączna liczba ofiar i miejsca ich pochówków[7], ale w 2019 r. na cmentarzu Oaklawn w północnej Tulsie odkryto prawdopodobny zbiorowy grób ofiar masakry[9].

Masakra w Tulsie jest osią fabularną serialu HBO pt. Watchmen[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Duchess Harris, A.R. Carser, The Tulsa Race Riot, ABDO, 2019, s. 8-11, ISBN 978-1-5321-7298-4 [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  2. a b Antoine Gara, Historia Czarnego Wall Street [online], Forbes.pl [dostęp 2020-09-28] (pol.).
  3. a b c d e f g h i j 1921 Tulsa Race Massacre [online], Tulsa Historical Society & Museum [dostęp 2020-09-28] (ang.).
  4. a b c d e f Alicia Lee, Sara Sidner, 99 years ago today, America was shaken by one of its deadliest acts of racial violence [online], CNN [dostęp 2020-09-28].
  5. a b c d e f g h i j Deneen L. Brown, Rasizm: wspomnienie Czerwonego Lata, czyli krwawych zamieszek rasowych w USA [online], www.national-geographic.pl [dostęp 2020-09-28] (pol.).
  6. a b c d e f g James S. Hirsch, Riot and Remembrance: The Tulsa Race War and Its Legacy, Houghton Mifflin Harcourt, 2014, ISBN 978-0-544-37418-8 [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  7. a b c d e f g h i j k l Tulsa. Ta historia wydarzyła się naprawdę, ale dowiedzieliśmy się o niej z serialu, nie z podręczników [online], OnetKobieta, 21 września 2020 [dostęp 2020-09-28] (pol.).
  8. a b c d Jennifer Vineyard, The Tulsa Race Massacre Happened 99 Years Ago. Here’s What to Read About It., „The New York Times”, 13 lipca 2020, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-09-28] (ang.).
  9. Karol Truszkowski, Oklahoma: odkryto dół będący prawdopodobnie masowym grobem [online], nauka.poinformowani.pl, 22 grudnia 2019 [dostęp 2020-09-28] (pol.).