McDonald's Video Game
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
 Ostrzeżenie przed uruchomieniem gry dotyczące tego, że jest ona parodią sieci McDonald's | |
| Producent |
Molleindustria |
|---|---|
| Wydawca |
Molleindustria |
| Silnik | |
| Data wydania |
2005 |
| Tryby gry |
gra jednoosobowa |
| Język |
angielski, hiszpański, włoski, fiński, duński, turecki, portugalski, francuski, niemiecki |
| Wymagania sprzętowe | |
| Platforma |
Flash |
| Strona internetowa | |
McDonald's Video Game – gra komputerowa stworzona w 2005 roku przez włoski kolektyw Molleindustria[1][2]. Została ona nazwana anti-advergame – tzn. satyrą nawiązującą do nieetycznych praktyk wykorzystywanych przez różne duże korporacje[3][2]. Gra dostępna jest w 9 wersjach językowych[4].
Po uruchomieniu, gracz ma dostęp do czterech sekcji: farmy, rzeźni, restauracji oraz budynku korporacji[3]. W każdym z nich mogą zostać podejmowane decyzje mogące mieć wpływ na przyszłość McDonalda. Gracz może sprawić, żeby można było uprawiać genetycznie modyfikowaną paszę, karmić krowy odpadami przemysłowymi czy zarządzać liczbą pracowników w restauracji[5]. W grze można też było niszczyć wioski czy manipulować opinią publiczną, lekarzami oraz politykami[6]. Niszczycielskie działania gracza służyły ukazaniu mu przebiegu dyskusyjnych działań biznesowych, jakie zapewniają skuteczność McDonald's jako korporacji[7].
Twórcy oznajmili, że gra została stworzona, żeby pokazać młodym osobom, że to, co w niej widzą, jest ceną za zachowanie obecnego stylu życia[8]. Z kolei McDonald's wydał oświadczenie, w którym zapewnił, że żadna z czynności zaprezentowana w grze nie jest stosowana w rzeczywistości, a sama gra nie jest powiązana z korporacją[6].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Groznawca Ian Bogost użył McDonald's Video Game jako przykładu tzw. proceduralnej retoryki, czyli perswazyjnej argumentacji politycznej osiągniętej za pośrednictwem kodu programistycznego:
McDonald's Video Game stanowi proceduralną retorykę o korupcji koniecznej w globalnym biznesie barów szybkiej obsługi i wszechogarniającej pokusie chciwości, która prowadzi do coraz większej korupcji. Aby odnieść sukces w dłuższej perspektywie, gracz musi stosować hormony wzrostu, musi wymuszać powstawanie republik bananowych oraz musi organizować kampanie pijarowe i lobbingowe. Co więcej, pokusa niszczenia rdzennych wiosek, uruchamiania kampanii łapówkarskich, recyklingu szczątków zwierząt i ukrywania zagrożeń dla zdrowia jest ogromna, chociaż korzyści finansowe z tego płynące są marginalne[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Molleindustria, The McDonald's Videogame [online], www.molleindustria.org [dostęp 2024-06-23] (ang.).
- ↑ a b Bogost 2007 ↓, s. 29.
- ↑ a b Cow slaughtering with Ronald McDonald | News Blogs - CNET News [online], web.archive.org, 11 października 2012 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-11] (ang.).
- ↑ McDonald's Video game [online], web.archive.org, 21 września 2019 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-21].
- ↑ Bully beats back game critics - thestar.com [online], web.archive.org, 12 listopada 2012 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-12].
- ↑ a b Creators Put Politics Into Video Games, 21 stycznia 2007, ISSN 0190-8286 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-25] (ang.).
- ↑ Bogost 2007 ↓, s. 30.
- ↑ Eliza Gauger, Soy, Fat, and Franchise: the McDonald's Videogame, „Wired”, ISSN 1059-1028 [dostęp 2024-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2024-06-23] (ang.).
- ↑ Bogost 2007 ↓, s. 31.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ian Bogost, Persuasive Games, MIT Press, 2007, ISBN 0-262-26194-4 (ang.).