Melanchlajnowie
Melanchlajnowie (gr. Μελαγχλαινοι) – starożytny lud wschodnioeuropejski wzmiankowany przez Herodota.
Żyli na północ od Scytów, na wschód od Neurów i Androfagów, w sąsiedztwie Budynów[1]. Współcześni badacze ich siedziby lokalizują w okolicy górnego Donu i Oskołu[2], z centrum w okolicach dzisiejszego Woroneża[3].
Zwyczaje ich miały być podobne do scytyjskich, choć sami zdecydowanie byli niescytyjskiego pochodzenia[4]. Ich nazwę Herodot urobił od czarnych szat, które mieli nosić[5]. Uważani za ludność pochodzenia fińskiego[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ilya Gershevitch, The Cambridge History of Iran: The Median and Achaemenian Periods, Cambridge 1985, s. 185.
- ↑ Kazimierz Tymaniecki, Ziemie polskie w starożytności, Poznań 1951, s. 451.
- ↑ Henryk Łowmiański, Studia nad dziejami Słowiańszczyzny, Polski i Rusi w wiekach średnich, Poznań 1986, s. 24.
- ↑ Henryk Łowmiański, Początki Polski: z dziejów Słowian w I tysiącleciu n.e, Tom 1, Warszawa 1963, s. 112.
- ↑ Marian Plezia, Greckie i łacińskie źródła do najstarszych dziejów Słowian, tom 1, Poznań-Kraków 1952, s. 20.
- ↑ George Vernadsky, Michael Karpovich, A History of Russia, New Haven, Connecticut 1943, s. 64.
- ↑ Ellis Hovell Minns, Scythians and Greeks: A Survey of Ancient History and Archaeology on the North Coast of the Euxine from the Danube to the Caucasus, Cambridge 2010, s. 104.