Metoda Korotkowa
Metoda Korotkowa – nieinwazyjna metoda pomiaru ciśnienia tętniczego jest modyfikacją metody Riva-Rocciego wprowadzoną przez Korotkowa, polegająca na tym, że ocenę przepływu krwi metodą palpacyjną zastępuje się metodą osłuchową na zasadzie osłuchiwania tonów pojawiających się w uciśniętej z zewnątrz przez mankiet tętnicy ramiennej lub tętnicy promieniowej, a później tonów znikających, w miarę zmniejszania tego ucisku podczas obniżania ciśnienia w mankiecie[1].
W czasie osłuchiwania tętnicy Korotkow wyodrębnił 5 faz[1]:
- I - pojawienie się pierwszych tonów o charakterze stuków - ciśnienie skurczowe;
- II - tony ciche, bardziej stłumione;
- III - ponowny wzrost głośności tonów;
- IV - nagłe ściszenie tonów - rzadko ciśnienie rozkurczowe;
- V - zniknięcie tonów - ciśnienie rozkurczowe.
Metodyka pomiaru[edytuj | edytuj kod]
- znalezienie tętna na tętnicy promieniowej;
- pompowanie sfigmomanometru do momentu, aż tętno przestanie być wyczuwalne;
- podniesienie ciśnienia w sfigmomanometrze o 20 mm Hg;
- powolne upuszczanie powietrza z mankietu sfigmomanometru w tempie 2 mm Hg/s;
- wysłuchiwanie pojawiających się odgłosów za pomocą stetoskopu w okolicy dołu łokciowego;
- zanotowanie (zapamiętanie) wartości, przy jakiej pojawia się stukot (słyszalność akcji serca; tzw. I faza Korotkowa) – wartość ciśnienia skurczowego;
- zanotowanie (zapamiętanie) wartości, przy jakiej znika stukot (tzw. V faza Korotkowa) – wartość ciśnienia rozkurczowego;
- wypuszczenie powietrza ze sfigmomanometru;
- zanotowanie wyników pomiaru.
Opis pomiaru[edytuj | edytuj kod]
Podczas zwiększania ciśnienia w sfigmomanometrze założonym na ramieniu dochodzi do zamknięcia światła tętnicy ramiennej i zatrzymania przepływu krwi (tętno przestaje być wyczuwalne i nie słyszymy fali tętna). Podczas wypuszczania powietrza ze sfigmomanometru, w szczytowym momencie wyrzutu serca (szczytowe ciśnienie), dochodzi do krótkotrwałego otwarcia tętnicy i przepływu krwi (pierwszy stuk), podczas zmniejszania ciśnienia dochodzi do coraz mniejszego zamykania światła tętnicy, a przez stetoskop słyszalne jest kilka faz tonów i szmerów, aż ciśnienie na sfigmomanometrze jest niższe od krytycznego ciśnienia zamknięcia i wówczas z powrotem przepływu laminarnego krwi przestają być słyszalne stuki (szmery) w stetoskopie. Odczytane w ten sposób wartości stanowią ciśnienie skurczowe oraz rozkurczowe[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Pomiar ciśnienia nie może odbywać się dłużej niż 3 minuty, gdyż mógłby prowadzić do niedotlenienia tkanek ręki.
Według aktualnych zaleceń ESH-ESC (Europejskie Towarzystwo Nadciśnienia Tętniczego - Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne) dotyczących leczenia nadciśnienia tętniczego, w pomiarze ciśnienia należy stosować metodę osłuchową Korotkowa. W ciężkim stanie, jak stan przedrzucawkowy, aparaty do automatycznego pomiaru okazują się niewiarygodne i wykazują tendencję do zaniżania ciśnienia. Średnie różnice w porównaniu z manometrem rtęciowym wynoszą aż 15 i 25 mmHg (odpowiednio dla ciśnienia skurczowego i rozkurczowego)[3].
U osób z tzw. hiperkinetycznym krążeniem (np. dzieci, osoby młode, chorzy z nadczynnością tarczycy, niedokrwistością, sportowcy, kobiety w ciąży), u których tony są słyszalne aż do ciśnienia 0 mmHg, za wartość ciśnienia rozkurczowego przyjmuje się fazę IV Korotkowa[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Anna Majda: Pomiar ciśnienia tętniczego krwi. ruj.uj.edu.pl. [dostęp 2023-01-20]. (pol.).
- ↑ Pomiar ciśnienia krwi metodą osłuchową Korotkowa. www.uwm.edu.pl. [dostęp 2023-01-20]. (pol.).
- ↑ Z Kornacewicz-Jach, J Wilczyński. Choroby serca u ciężarnych. „Kardiologia po Dyplomie”. 3 (10), maj 2006.
