Mewa karaibska
| Leucophaeus atricilla[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
 Szata godowa | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
mewa karaibska | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 obszary lęgowe obszary nielęgowe występuje przez cały rok | |||
Mewa karaibska[5] (Leucophaeus atricilla) – gatunek ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Zamieszkuje Amerykę Północną, zimą także wybrzeża Ameryki Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Wygląd
- Smukła, długoskrzydła mewa. Ołowianoszary wierzch ciała, czarne końcówki skrzydeł, biały tułów, czarna głowa z białymi półksiężycami nad i pod okiem. Dziób czerwony, nogi ciemne. W upierzeniu zimowym głowa biała z szarymi plamkami, dziób czarny. Osobniki dorastające szare, ciemne z wierzchu, z brązowym płaszczem. Osobniki młode brązowe, o łuskowanym grzbiecie. We wszystkich szatach nieostatecznych biały ogon z czarnym paskiem na końcu.
- Wymiary
- Długość ciała 39–46 cm, rozpiętość skrzydeł 92–120 cm; masa ciała 203–371 g[6].
Zasięg, środowisko[edytuj | edytuj kod]
Słone mokradła, przybrzeżne zatoki, plaże, wybrzeża środkowo-wschodniej i południowej części Ameryki Północnej oraz Karaibów. Część populacji przed zimą migruje na południe, zimowiska rozciągają się po południowe Peru i północne wybrzeże Brazylii.
Sporadycznie zalatuje do Europy[7]. Do Polski zalatuje wyjątkowo – stwierdzono ją tylko 2 razy – w 2007 i 2017 roku[8].
Status i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę karaibską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Globalny trend liczebności uznawany jest za wzrostowy, choć u niektórych populacji nie jest on znany[4].
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[9].
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się dwa podgatunki L. atricilla[10][11]:
- L. a. megalopterus (Bruch, 1855) – wybrzeża południowo-wschodniej Kanady, wschodnich, południowych i skrajnie południowo-zachodnich USA do wschodniej Ameryki Centralnej; zimuje na południe po południowe Peru.
- L. a. atricilla (Linnaeus, 1758) – Indie Zachodnie do wysp u północnych wybrzeży Wenezueli; zimuje na południe po północne wybrzeże Brazylii.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Leucophaeus atricilla, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Larus atricilla, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-03-02] (ang.).
- ↑ a b D. Lepage: Laughing Gull Leucophaeus atricilla. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-02]. (ang.).
- ↑ a b BirdLife International, Larus atricilla, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-09-06] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-04-28].
- ↑ Laughing Gull Identification. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
- ↑ wynik wyszukiwania: Larus atricilla. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 34. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2017. „Ornis Polonica”. 59, s. 119–153, 2018.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, skimmers, skuas, auks. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
- ↑ Laughing Gull (Larus atricilla). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).